Norbert Maczulis

Celem artykułu jest wykazanie eksterminacji ludności kaszubskiej dokonywanej przez niemieckie  władze okupacyjne w okresie drugiej wojny światowej w mieście i powiecie, a udokumentowanej relacjami osób biorących udział w tych tragicznych wydarzeniach.

Tragizm Kaszubów polegał na tym, że zaraz po odzyskaniu niepodległości w 1920 r. władze Polski Odrodzonej odnosiły się do nich z rezerwą, często nawet żywiąc do nich uraz. Powszechnie bowiem niesłusznie uważano Kaszubów za Niemców. Było to wielkim błędem, wynikającym z niezrozumienia złożonej sytuacji na Kaszubach. Prawda tymczasem była taka, że Kaszubi byli wierni Rzeczypospolitej, a nie Rzeszy. 

Chciałbym stworzyć taki cykl historyczny o pamięci ludzi, którzy tworzyli dzieje tych ziem. Proszę więc o kontakt, pomoc, wiadomości, materiały, czy inne dokumenty świadczące o ich życiu, wyczynach, pracy zawodowej czy społecznej.

Początki kartuskiego szpitalnictwa sięgają połowy XIX stulecia. W latach 1853 - 1856 zbudowano w Kartuzach Szpital Powiatowy, który otwarto 24 stycznia 1858 r.. Zgodnie ze statutem, do szpitala przyjmowano jedynie pacjentów rokujących wyzdrowienie, na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza domowego, zaaprobowanego przez landrata. Szpital nie przyjmował nieuleczalnie chorych, chorych zakaźnie, chorych psychicznie i dzieci wymagających nieustannej opieki.

Statut ten był wielokrotnie zmieniany i dostosowywany do ówczesnych wymogów medycyny.

W październiku 1903 r. rozpoczęto modernizację szpitala: m.in. podłączono wodociąg i wybudowano łaźnię. Opracowano także plan budowy nowego gmachu, który z powodu wybuchu I wojny światowej nie został zrealizowany. Jedynie w 1916 r. postanowiono w ogrodzie przyszpitalnym barak dla zakaźnie chorych.