Pôłczëno drodżé, ù ce chëczë tatka stoją;
ceszą sã, jak zwónkã gwiôzdkòwim, gôdką twòją;
të w złoti skrëtce mòje lata trzimôsz młodé,
słunyszkòwim blôskã òbswiéconé jak przódë;
to w dwórznicach twòjich béł mój szczeslëwi dodóm;
niech pamiãc mòjô w pòwiôstkach szôcënk mù skłôdô.
Jô ce nôlepi widzã, cze so zamknã òczë
i cze so mëslama w mòją tatczëznã wkroczã,
té widzã twòjã dobrze òbrobioną rolã
ë wszëtczé ùrodné, jak tãcza farwné pòla;
widzã, jak pszénica szérzawné gònë złocy,
jak sasôd sąsadowi pòspiészô z pòmòcą.
W nordze skrzą sã pòd mòrze wëcygnioné smùdżi,
zelenëchné łączi w tôflôkach równëch, dłudżich,
dze stoją so wierzbë jak żôłniérze na starżi,
a rzéka jak kùchôrka jima pôłnie warzi;
tã wanożą krowë, òwce ë gãsów karna,
w ùrënamlach różewieją pasturków skarnie.
W zôchòdowim słuńcu z lasu wëzérô Zdrada,
wies, co knôpóm co rokù dôwô fùrë brzadu
a tacy sã w pòd blónë wëcygnioné lasë,
dze ùroklëwé grãdë Mestwinowëch czasów.
Jô so w nich bòrówczi zbiérôł ë pòtrôwnice,
chòcôż tej szãdarą straszëlë darżlëbicë,
a wiednóm w gãstowiskach cos nowégò nalôzł
temù sã cesził i wikszim robił sã zarôz.
Z wiżawnégò krzeptowiska zdradowsczi drodżi
jem dostrzégôł Wiôldżégò Mòrza wałë srodżi;
to norda na półòstrów gna mscëwą nawałã,
tak dënëgama dunë prała jaż te drżałë.
Jesz jiné sztormë ë chaje z nëch lat pamiãtóm,
wszëtczé karszniłë prôcã dlô Tatczëznë swiãti...
(Wëjimk z pòémë Doma słunyszkò nôlepi swiécy)