Matce
Ni mògã sã pëtac
czemù tak je czej Të
ju żes przeszła
wszëtczé stegnë
swòjégò swiata
chòc wiém że
co czwôrti dzéń
w pòżëczonëch spikach
Twòje drodżi
Przëszło Cë spłakac
Jakże móm
jô
zamëszlony
nie wiedzec
nawetka w nocë
że mógł jem Tobie
chòc
co szterdzestą dróżkã
mòjim ògrzenim
skrocëc
Co chcôłbëm jesz miec
zamiast Cebie
w pitajnëch słowach
jeżlë tak wiele
mòjich
pamiãtnëch kamieni
mie terôz przińdze
bùdowac z nowa
Skòrno
w żódnym pòrénkù
Cë jednak ùlżëc
ju nie bãdã mógł
abò chòc piesnią
wëspiewac
dzys
jedno słowò