Pòwiédz mie
drzewò
to wszëtkò
co wiater przënôszô
ce w dzéń
i w zmrokù na pewno
dze je ta droga
przez twòje górë
i dołë
drëżącô
skòrno żëcé
tobie i mie
zadóné je
leno jedno
Mów do mie
rzékò szerokò le tëlé
że przëmknąc mògã
òczë na mòjim brzegù
i starczi
żebëm mógł rozmiôc
twòje bòlesné
zôkòla
òbtłëkłé ùpartim
trwanim w biegù
Gadôj do mie
niebò
z nórdową gwiôzdą
zazdrzóną w mòje
zmãczoné kroczi
ò wszëtczim gadôj
jô stanã
chòcbë na zberkù
stegnë żebëm tã twòją
dôl niezmierzoną pòjął
i cëchòsc gwiôzdów doczuł
Jeżlë
të drzewò
i rzékò z niebã
nad wama
mòją mòwã téż
rozmiôc bãdzeta
chcała
redosc kòle mie
zamieszkô
i wiecznosc spòkójnô
bezmała