Widzã ce
jak jidzesz stegną nôdzeji
i zwątpieniô
òd mùlka
do mùlka z zapitanim ò miłosc
widzã twòjich mùlków
co jidą za tobą
z kamieniama w rãkach
czemu
òd wczora do dzysô
minãłë stalatë
i zmieniwałë sã słowa
w cwiardé kamienie
a miłota ze skrów
je w dzéń
òdrzucenim
widzã ce
jak stojisz przed Bògã
drëżącą cëchòtą
nalézeniô
widzã za tobą kamienie
zamienioné
w miłosc czë
òd pòrénkù do pôłnia
znôw minãłë stalatë
i na piôskù zapisóné słowa
ùlecałë z wiatrã
w pamiãc
Widzã ce
jak jidzesz stegną nôdzeji
(Zymk 1991)