Z miłotą serca zdrzã na tonie waju. -
W wanożnym żëcu mòjim wstec je ze mną
Na tãga skarni jednégò mòj' kraju.
Nie brëżdżą stôré bùczi! - Scãté lasë!
Nikwi lesnëch strëg gùtorzenié strzébrzné!
Miastowiznie skòbrónczi trél - nietrzébny!
Z tatkòwégò dzéla spieją w miesczé gasë.
Le nieùczałi grósk jesz bëlno gôdô,
Jak kaszëbsczi lud gôdôł nié w te czasë.
Ter's dżinie słowò, dąb za dãbã pôdô,
Òsta na môlu le kòscérz brzëdzastô.
Kaszëbskô gôdkò! Të cwiérdzo jedërnô,
Naj ôrtu wëstrój, lëdu znanka szczernô.
Jesz twòja krôsa, w wiodrach czôs nie zmëtô
I teszny klãg jesz dëszã naj zachwôtô!
Naj: - Wiérné gôrzcë, co kòl cebie stôjô,
Jaż zôs szëmné wërostą bùczi twòje.
I zôs twój złotny szpëc, mie łiszcze z dôlë,
Zeza drzéwiãt redostny parmiéń bédô,
Westrzód wsë, wësokò na kòscelnym przidu,
Czej kanã tu na stôroswiãtim môlë,
Dze jakno rodzëzna wszëtcë sã zéńdą,
Co Bóg jim, jak Òjc, bòsczi chlébk òbdzélô, -
Dze leglë Starcë régą w bòżim pòlu,
Ë z żëwima w zôdësznëch płaczą widach.
Wiesczi kòscółk - dodóm kaszëbsczi dësze!
Tu òna czwierzkô ë piórka rozrëszô,
Ë pławi sã w wëżni, skądk je przińdzonô,
Òtmikô machtno òczë z dniewégò bëcô, -
Je bòskô znanka, chòc winą òkùrzonô,
Sztót zasklni czej nen parmiéń w złotim szpëcu.
