I tak ma dwaji so rozpòwiôdómë, jaż Fòska zaczã so tak òbchlastowac.

- A cëż ji je? - gôdô Labùda.

- Òna doch sledzy nie żarla, cëż bë ji mòglo bëc? - jô so mëszlã.

- Wiész të co, Mackù? Të môsz prawie taczégò kònia dlô mie. Në, chcemaże mieniac!

Jô wiedzôl, że ti Labùdze bëlë òszukóny i te ò2ni zarô jidą na mienianié kòni.

- Në, kò jô bë so mùszôl Stazji spëtac - gôdajã. - Jô doch tak ni mògã - mie nic tobie nic - kònia
mieniac.

A te nen Labùda zacznie przëgadëwac:
- Në, nie widzyce wë, Mackù, jaczé szpérë ten mój kóń mô? Òn cë całą chëcz przëcygnie do lasa.

- A na cëż mie chëcz cëgnąc do lasa? - gôdajã do Labùdë. - Jô le brëkùjã to përznã drzéwka, a na
zymkù do plëga.

- Jô cë rzekã, Mackù, të ni mòżesz zrobic lepszégò jiszeftë! Ten kóń cë mdze sto lat òrôl! A jak
malo fùdrë òn brëkùje! Të wcale nie zmerkôsz, kùli òn zeżre. Le czipkã seczczi rozmiészôsz z
wòdą, a òn jaż dostónie pò tim taczé blãk òczë. Të so mdzesz mógl w nich szpéglowac.

- Co wë gôdôce, Labùda, dzesz jô bë so tam szpéglowôl w jegò slépiach? Ale wë tak gôdôce, a
kònie doch tak dlugò nie żëją. Prawie nen Bòbricczich, ten mòże bëc ju zacht przë latach.

- Widzysz të, Mackù, to so trôfiają rozmajité kònie. Z kòniama jak z lëdzama, të mùszisz jich
rozmiôc. Jô ce nie chcã òszëkac. Ma dwaji tak so wiedno mògla zgòdzëc.

Jô jidã mégò kònia òbzerac, maklajã nodżi, pò prôwdze są mòcné ë tak na òkò nic mù nie felô.

- A do cze të chcesz gò mieniac?

- Jo, wejle! - gôdô Labùda.

- Jô tak rôd so kòl wieczora abò w niedzelã wëjadã karétą, a tej - wiész - përznã drôwkã. Mój kóń
je do tegò za cãżczi.

- Widzysz të, Léónkù, te të bë mie mùszôl co przëdac.

- Jô, to jô mògã - òn gôdô. - Në, skòpa!

Ma z nënką bëla ju do naszi Fòsczi tak przënałożony. Nënka wiedno gôda, że ma mdzema pewno
tak dlugò żëla jak ta nasza Fòska. Chtëż to wié? - jô gôdôl. - Mòże òna mdze jesz nasze zarczi
cygnã na smãtôrz. A terô jô miôl Fòskã mieniac? Labùda niekara drëdżi, dzesz ten nuszôl prawie
mie w lese spòtkac. A jô so téż nie chcôl dac na lëchò. Cëż to je za chlop, co bialkã we wszëtczim
slëchô? Në, gòrszi jak mùca jażdżi!

- Në, kò pewno, że jô jem chlop. Stazja so na wszëtkò zgòdzy, co jô ji rzekã.

- Widzysz të, Mackù, to jô so zarô pò ce spòdzéwôl. Chtërny gôdają, że të jes përznã torbòwati, ale
të doch wiész, co lëdze mògą splestac.

- Të so, Léónkù, përznã hamùj! Të mie tu nie mdzesz torbòwatima do òczu szturôl! A jak të nie
wierzisz, tej môsz, jô zarô Fòskã òdprzëgajã. Ale mie nie zabãdzesz skòpa przëprowadzëc!

- Witro zarô z rena jô jem ze skòpã.

Jô jadã nazôd, a mie so tak baro dzywno na nym wòzu sedza. Ten kóń dôwôl tak zacht szrëtë, że jô
miôl wiedno strach, żebë òn so nie zwrócyl. Jak ma bëla krótkò dodomù, te mie so tak mitkò w
kòlanach zaczã robic. Chòcbë jô miôl terô tegò skòpa - so mëszlã. Jakbë to so nënce nie widza, to
jô bë zacząl gadac, że ten skòp je wicy wôrt jak ten cali kóń. A tak? Nënka prawie szla z wòdą, ale
nas minã, ani rôz nie wezdrza. Jô so ji nie dzëwùjã, bò jô nie bél wslôdë widzec, a kóń bél cëzy.

Nôlepi jô zrobiã, jak chùtiszkò wëprzëgã, a te pò pôlniu, jak to so ju wszëtkò wëdô, jô ùceknã do
Wrońsczich ë chòcbë jô tam miôl calą noc sedzec, ale krótkò dodomù so nie dóm. Jak to ju mdze
pò wszëtczim, te jô przińdã - mie nic tobie nic - a mòże to so wszëtkò jakùsz ùprawi.
Co mie téż przëszlo z Labùdą kònia mieniac? Jak to so Stazja dowié, chòc òna je dobrô bialka, òna
mie nie dô do slowa przińc.

Jô ju czëjã, co òna rzecze:

- Z taczim manijôkã? Dze të môsz, Mackù, rozëm? A mòże të gò wcale ni môsz? - Nié, tegò bë
Stazja nie rzekla. Nigdë na swiece!

(Wëjimk ze zbiérkù Zwónnik)