Jak òni żdżą, żebë jô ùmarl. Nie chcã jich tu widzec! Za czim to przëlazlo? Enë, w òczë to zdrzi,
jakbë to mie baro kòcha, a nôbarżi Jan. Tak nibë z dôleka, a co sztót so pòdsmieje. Jô ce, brace,
znajã, të jes òd tëch falszëwëch. Të nigdë nikòmù prosto w òczë jesz nie zdrzôl! Pewno mëslisz, że
cë zapiszã to calé gòspòdarstwò. Nawet mòwë ni ma, bò jes za torbòwati. Jaczi të do mie bél? Jô
jesz òd ce dobrégò slowa nie czul. A ta twòja bialka le pôlnié warzi. Do kògòż òna to warzi? Jô ju
nie mdã dzys nic jôdl, pewno przed pôlniã skònajã[...]

Nôlepi, żebë jô zarô przeczëtôl testameńt, bò mòże bëc za pòzdze. Pò gnôtach tak jakbë chôdôl
mróz. Òni mie przënioslë harbatë. To pewno Klara[...] Dzesz je nen testameńt? Mùszã gò
wëcëgnąc spòd zôglówka. Ôwë, jak òni ùszë wëszpëcowelë, a nôbarżi Klara! Òna ùdaje, że mie
nodżi zakriwô, a nômili bë mie ten papiór wëdzarla. Òna so mësli, że tam nie je nic dobrégò.

Jô, Aùgùst Kònéwka, ùrodzony ë òchrzcony, jesz przë zdrowim rozëmie, móm wòlã taką, że Klara
dostónie jizbã i depùtôt co miesąc, jednã kaninkã, jednã òwcã, pùńt masla, dzesyńc brótów
chleba, jednã gãs, jednã kaczkã, jak mdze dobri rok, te centnar żëta ë top mléka[...]

Co, Klarkò, cë so to nie widzy? Za malo masla? Trzeba gò cenkò smarowac, te to sygnie. Të bë jesz
chca jaczégò skòpa? Cëż òna tak wrzeszczi? Cëż ji sã sta? Në, jô ji mògã ten pùńt masla dopisac.
Òna rëczi? Në, cëż tu so nie dzeje? Niech so dzeje, co chce, jô mdã czëtôl dali!

A te rôz na rok do kléda ë szpël nowé bótë, rôz na pól rokù do szertucha. A jak przińdze do
ùmrzeniô, to zaplacëc pògrzéb.

Co? Spódnika òna nie mdze mia? Jô mëslôl, że të mia spódnik. Te zarô gadôj. A te Klarze dac na
spódnik, jak ten stôri mdze pòdzarti.

Të nie mdzesz nikòmù pòkazowa pòdzarti spódnik!?

Më tu zaznaczimë: jak Klara rzecze, że mô pòdzarti spódnik, te mô ji bëc dónô wiara. Nocmùcã të
môsz, ta cë sëgnie, jesz nogawice, a rôz w miesąc Klara mô bëc wiozlô kòniama do kòscola, a jak
zachòrzeje, te przëwiezc doktora z miasta. A jakbë Klara so jesz rôz chca żenic, to ji wszëtkò
przepadnie.

Jan dostónie szterë mãdle jôj, kruszã, kòzã i kòzëbòka, sztëk pòla ten òd cziskùle, żebë so tam
mógl zasadzëc na zymkù bùlewków, a te szterë centnarë żëta òd razu. Tim Jan mdze splacony. Cë
so mòże, Janie, nie widzy? Te gadôj! Zarô cë sztréknã ten gruńt òd cziskùle i kòzëbòka[...]

Marika dostónie bùdink, pińc próscy, szesc kaczk ë kùrë. Òna mdze to wszëtkò dozéra. Tóna
dostónie kònie i rolą tam pòd chòjinką. Co të gôdôsz, Klara? Ce nie mdze miôl chto wëplacëc, jak
to wszëtkò mdze pòdzeloné? Wszëtcë do grëpë mdą ce splôcelë. Le nie rëczë! Të mie, Tóna, nie
bãdzesz tëch kòni tak gònil. Òne mają bëc wiedno czësté, a nié za wiele na fórã klasc. Pòla ju mają
bëc w jeséń òbsóné. Czul të, Janie? Dôjta mie terô sznapsa. Mùszã so na òstatkù wësmarowac[...]

Terô jô ju ni móm gòspòdarstwa, terô ju nie darwajã żëc, zresztą sóm sobie ni móm nic zapisóné,
a to Klarzëné, to bë do mie nie syglo. Òni mają mòje gòspòdarstwò i terô òni mùszą mie blós stąd
jakùż wëdostac. Wszëtkò so dô, le pòmalinkù!

(Wëjimk z pòwiôstczi Mónika)