Miéwa wnet wrócëła i krziknãła:
- Nordowi arkón! Zdrëfòwôł pòd półostrów! Gôsk rozgòrzony! Òstónã z wama i wtacã sã w bôt.
Arkón gwizdôł na wiosłach, szarpôł ruchna, zdzérôł zudwestrë. Rzucôł sã na wałë i je targôł,
wëdzérôł z nich szëplowé szustë i szmërgôł w bôt. Knôp mùszôł szëpelką wëlewac jich brëje,
chùtkò ë szëkòwno, bòbë bôt sã przecążił i szedł na gruńt. Jemù sã zdôwało, że pôrã set wilków
wëje, że pôrã tësący dzëków knurô, że kùzë rëczą, swinie kwiczą, warnë krôczą, bò taczi jôch i
ramór do ùszów sã wcyskôł. Rëbôk sedzôł na ławie, szerok rozkroczony i trzimôł w żelôznëch
gróscach wiosła, téż rozstawioné szerok na wałach, bë trzëmac wôgã. Bëwałi w taczich nawałach
òpasowôł na przechëłë, dzyrsczi, zamkłi w se, gódny pòtómk jegò starszich i starëszków. Knôp
widzôł jegò spòkój, wic szëftowôł przë ny brëji ë téż przë rémòwaniu, ale jednak ùcékała mù
dërnosc, mòkł sã i blôdł, òczë mù czerwieniałë z przemachceniô i z słonawògòrzczich brëzgów
czipielë. Miéwa co sztót gò frëszowała zapewnieniama, że wszëtkò sã ùprawi: wòdã wëleje, kùrs na
dodóm nalézą, że wnet ten szalbiérz ùstónie. Dobrze, że gnelë z wiatrã, bò jinaczi ten bë jich
przewrócył abò jima płëca rozdął.
Mòc lëdzkô wiele mòże, ale mô téż swòje kùńce. Knôp zaczął tracëc wid, ale swòje wcyg robił, jak
jakô maszina, le mëslama biegôł pò wałach do niegò nen sen ò Gôskù. Zdôwało sã mù, że terô ten
mòżny bóżk nëkô pò wałach na spienionym ògrze, co bije kótama dënëdżi, że rozpriskùją sã na
wszëtczé stronë, seją pianã i dim, bë wszëtkò sczipiec i zżerac. Trzimô łeb wëpòszadzony grzëwë.
Na Gôska zdrzec nie chcôł, a jednak merkôł, że ten strzélô na niegò ògnistima slépiama i rikô:
- Knyrpsu kòdrowati, rzëcë w wòdã twój bùrsztin, bò òn do mie nôleżi. Dlô tëch, co spòkój wód
narëszają, serca ni móm.
Miéwa widzała tã nimòc knôpa, ùszczipnãła mù stopã i rzekła:
- Dzyrżkù, to òmón, a mòc cë wrócy. Merkajã, że szalbiérz ju ùstôwô.
Dzyrżk sã strząsł, przëszedł do se i zabrôł sã do wëléwaniô wòdë. Na jegò mëslë wcyg jesz nacyskôł
nen łasztowi nôkôz: - Rzëcë bùrsztin - le òn so ùtwierdzôł w swim pòstanowieniu, szeptając:
- Nié, mòjégò bùrsztinowégò serca i Gôskòwi nie dóm, bò w nim miłota, wiernosc i mòc.
(Wëjimk z: Bùrsztinowé serce)
