- Te stronë krëją dzeje waji przodków. Tu są môle wiôldżich biôtków. Tu dobëła dobroc, a złosc
mùszała wiornąc - rzekł.

Knôpi pòłikelë jegò słowa, a òn jich prowadzył w głąb lasu, dze ne kòcełczi i wądołë na nich
zdrzałë czôrnyma i krzaczastima òczama.

- Widzyta te kamienie? To stolëmë je szmërgałë, czej bilë sã z cëzyma ò nasze stronë. Wej, tu je
kam pùrtka, chtërnym òn chcôł zmiażdżëc Mechòwò. Pùrtk trzimôł gò na môłim pôlcu i nëkôł
przez te wądołë, całi zjiwrowóny, bò szczëwelë gò szczërzama i kùr piôł na całi las - cygnął swòje
òpòwiôdanié chłopk, a òni wdichelë w se kòżdé jegò słowò. - Czej kùr zapiôł trzecy rôz, Pùrtk
pùscył ten kam i zwiornął - rzekł w kùńcu krôsniôk i pòkôzôł jima kùlkã, w chtërny ten biésôk
trzimôł swój pùrtacczi kam.

- Tu je i drëdżi kam, le miészi. Ten je swiãti.

Knôpi pòdnioslë òczë i òn jima terôzka zaczął pòwiadac ò Bòżi Stopce. Dzëwilë sã pôrë sladóm
bòsëch nóżk białogłowsczich, midzë chtërnyma jedna bëła tak dobrze òdcësnionô, że pòkôzywała
wszëtczé pôlce.

- Na tim to kamieniu pòznelë sã trzeji braca, czej sã bilë w bitwie swiecyńsczi. Jich niebòszczka
nënka stąpiła tu i jich rozdzelëła, bë zarôzka wzyc do se. Bëlë ju na swiece niepòtrzébny, bò
Krzëżôcë dostelë za swòje, a krôj wrócył do Pòlsczi. Bëło to na jeséń 1462 rokù. Wszãdze dokòła
wëłë psë i krôkałë wronë, bò pòbitëch i zabitëch bëło wiele, tak naszich jak i cëzëch. Wej, tam leżą
kôtë wsë, co sã zwie Czechë.

- Pòjta, knôpi, to téż baro wôżny môl w naszich stronach.

Wëszlë z lasu i zbliżëlë sã do Czech. Òn jima zaczął terô szeptac ò tim, jak to na tëch pòlach sã pò
latach spòtkelë trzeji jiny braca, co bëlë wiôldżima ksążãtama, a zwelë sã Lech, Czech i Rus, jak sã
tu ceszëlë, scyskelë i całowelë, a tej pò wiôldżi ùczce sã pòżegnelë, bë jic w dalszé stronë. Na môlu
òstôł le Lecha synk, chtërnémù béł w kmòtrë Czech i ten to na czesc swégò pôdë zbùdowôł wic
Czechë.

- Tu niedalek, za Krokòwã, w Biélawscziich Błotach, rëmcowôł smòk, co baro niszcził krôj. Nen
syn Leszka wzął chłopów i gò stąd wënëkôł. Mòżeta so òbezdrzec trzãsawiska i redowiska Czôrny
Rzéczi, w chtërnëch sã tacył, jaż próny kamieniama zwiornął do mòrza. Dali z wama nie pùdã, bò
òd Piôsznicë jidze skamlenié. Pewno i wa czëjeta płacze i jãczi. To naszi nôlepszi lëdze jesz płaczą i
wzywają pòmòcë w jich nierówny biôtce z cëzyma, co jich tam mòrdëją. Mést chcą wama
przëbôczëc to, co sã tu przed lati dzało, bë nijak më nie bëlë słabi, bë sã wszëtcë Słowianie trzimelë
razã jak tej, czej tu w Czechach sã spòtkelë ny mòżny braca.