Lat temù tësąc më wszëtcë bëlë pògónë. No, më prawie nié, ale naszi przodkòwie. Jak ksądz, to
znaczi terôz ksążã, nakôzôł dac sã òchrzcëc, to naszi sã òchrzcëlë. Ksądz sprowadzył misjónarzi,
wësłôł jich na wszëtczé stronë, a jeden misjónôrz przëszedł na Òksëwié do rëbôka zwónégò Jarek,
żebë téż gò nawrócëc na wiarã chrzescyjańską.
Misjónôrz wzął wãbórk wòdë, nalôł Jarkòwi na łeb i pòwiedzôł:
- Jô cebie chrzcã w imiã Òjca i Sëna i Ducha Swiãtégò. A òd dzysô të sã nie nazëwôsz Jarek, le
Jón! Nôùka téż bëła krótkô:
- Pamiãtôj, żebë w piątczi nie żréc miãsa, bò to czãżczi grzéch i za to bãdzesz sã smażił całą
wiecznosc w smòle!
Jón mù to wszëtkò przërzekł. Misjónôrz szedł dali wzdłuż wëbrzeża, a pò załatwieniu swòjich
spraw wrôcô tą samą drogą.
Wëpadło mù téż znôwù nocowac na Òksëwiu i to jesz prawie w piątk. Czedë wszedł do naszégò
Jóna, zastôł gò prawie przë wieczerzë. Jón miôł pełną miskã kaczków, chtërné smaczno jôdł. A ten
sós jemù tłësto pò brodze spłiwôł...
- Jónie, co të doch robisz? Të żresz w piątk miãso?! To przece je grzéch smiertelny!
A na to Jón:
- To doch nie je miãso.
- Jak to? Kaczczi to nie je miãso?! - òdrzekł misjónôrz.
- Jô, to b ë ł ë kaczczi, ale terô ju nié. Bò jô zrobił tak, jak misjónôrz. Jô wzął wãbórk wòdë,
przeżegnôł i żem òchrzcył je: „W imiã Òjca i Sëna i Ducha. Òd dzysô të sã nie nazëwôsz kaczka, a
leno gladisa, to je - jak terôz mówią - flundra”...
