Przëszedł czas, że Aùgùst Breszta chcôł sã ju pòżegnac z tim swiatã. Tak jak kòżdi pòrządny
Kaszëba, chcôł jednak nôprzód ùregùlowac wszësczé swòje sprawë. Kôzôł téż zawòłac szôłtësa
„Òzorczą Szpétã” i dwùch swiôdków. Ti ni mielë wiele kłopòtu, bò Aùgùst majątkù nieruchòmégò
nie pòsôdôł, ale za to jeno miôł szlôbanek, łóżkò, stół, szterë krzesła i dwa grôpë. Ta jedna grôpa
miała deczelek drewniany, a ta drëgô blaszany. No i na kùńc bëła jeszcze jedna kòza. Przë tim bëła
białka, kòbiéta troje dzecy[...]
Żëcé swòje Aùgùst przepãdzył bògòbòjnie. Pracowôł wiérnie, dobri béł przë wërzucaniu gnoju,
wëbiéraniu bùlew, przë grabieniu jiglewiô[...] Ale głosu to w rodzënie ni miôł żódnégò. Całé rządë
sprawòwała i wszëtczim zarządzała jegò kòbiéta, Joanka[...]
Ale terô, na łożu smiercë, Aùgùst miôł głos i diktowôł:
- Léón, pisz no tam ten wstãp do tegò testameńtu. Tã grôpkã z tim blaszanym deczelkã dajã
Werónce[...]
Na to wtrącëła sã jegò kòbiéta i gôdô:
- Aùgùst! Aùgùst! A mòże to dac Marince?!
Na to Aùgùst twardo:
- Nié, Werónce! Zarządzoné! Zapisóné! Jidzema dali![...] Ten szlôbanek dajã Marince. Znôwù sã
wtrącô Joanka i mówi:
- Aùgùstkù! Aùgùstkù! A mòże bë Werónce?
Aùgùst znôwù energiczno zarządzô:
- Nié, Marince!
Awantura wëbùchła przë kòzë, bò Aùgùst zarządzył dac kòzã Werónce, a znôwù Joanka chca miec
òstatné słowò, żebë jã dac Józkòwi, bò òn jã tak fajno fùtrowôł[...]
Na to ju nerwë pòniosłë Aùgùsta[...] Chòc béł czãżkò chòri, zerwôł sã òbùrzony i zawòłôł:
- Do szatóna, Joanka! Chto tu ùmiérô, jô czë të?!
