Pamiãcy dzecy z Piôsznicë
Piesń przëszło spiewac
zómkòm zapadłim
i chwilóm zgrużdżonym
wrzosową dzarnią;
jesz kąsk krakaniô
wronë na chòjnie
biegô przez noce
jak òczë dwòje...
Wzéruszkôj, chłopkù,
na wiater!
Na las nie wzérôj!
Chto Tobie gałąz
wstrzimôł?
Chto noc ùrwôł cemną...
Jes zmòdlił pôcórków
le pôrãnôsce,
i tósz le szczekôł
ten czas do ptôchów,
le kùkùczka zôrno
sała przez òkno...
Wzéruszkôj, chłopkù,
na niebò!
Bò las wcąg spi!
Spãkóną kórą
spłakóné chòjnë
mówiłë pôcórz
za Cebie.
I mëmka szła górą
pò niebie,
a òczë ptôchów
zdrzałë na ògnie,
na nocnym kònikù
smierc z Tobą jacha,
w pôcórkach gwiôzdów
schòwôł kat złosc.
I tak sã stało,
jaż jasnosc przëszła
przed słowã:
- Bòli!...
Las z Tobą spi,
le stronã drodżi
pamiãc przëchôdô
i rôz do rokù
krok mòjich dzecy
przëstôwô... (To, co je dzys,
miało bëc Waji!)
Wzéruszkôj, chłopkù,
na dzecë!
Zbiérają grzëbë
w jesénny czas
w tim Twòjim lese,
gdze dzéń Twój
w noc cemną zgasł.
Piesń przëszło spiewac
zómkòm zapadłim,
farbòwac pòwiôstczi
prôwdą przeklãtą.
Zómkòm zapadłim
dóm mòją pamiãc;
i piesń spiéwóną
dlô wszëtczich swiãtą.
