Kò są na Pùstkach jiné dëchë, ale te mają strach przed Smãtkã. Je taczi malinczi dëszk
Òprzëpôlnica. Sedzy przeważnie w żëce ò przëpôlniu a wëzérô tima swòjima blãk òczama na
drogã. Òne so, te ji òczë, swiécą, dëcht jak gwiôzdë abò jak mòdrôczi. Ale jak òna le merkô, że
Smãtk dzesz zdlużëje przez pòle, té ju ji ni ma, òd raza wnëkô w steblo żëta i nicht ji ni mòże
widzec. Prawie Smãtk, ten wszëtkò wié, widzy, że jedno steblo tegò żëta baro drëżi, a gôdô tim
swòjim dzywnym, jak szadô noc, glosã: - Tam të jes, Òprzëpôlnico. Ale jô ni móm czasu, tak jô bë
sztót òstôl w tim żëce. - Jak òn le sztëk ùszedl, në, té steblo przesta drëżec, a Òprzëpôlnica, cało
wëzebloklô, wëzdrza na drogã. Smãtk so za nią rôz nie òbezdrzôl.
Kò doch bëlo wiele jinëch dëchów, czë to Bòrowô Cotka, co pase nã zwierzënã w lese, czë Pùrtk, co
mieszkô w gnoju, czë Roczitnik, chtërnégò je wszãdze fùl. Bëlë téż te dësze lëdzy, co tu czedësz
żëlë a mieszkelë. I wszëtcë òne Smãtka dobrze znelë, dësze le za nim zdrzelë, a dëchë, co tu mielë
rozmajité òbòwiązczi, mòglë so szpérë pòlamiac, tak so chùtkò biegelë skrëc.
I tak trzeba rzec, że na Pùstkach rządzyl Smãtk, czë to weznie tak, czë jinaczi, to wiedno na to
samò, a to jistné wskazowa. A mlodi mielë swégò do nowégò, nié blós stôri, chtërnëch Smãtk miôl
ju pòd mòcą. Stôri, kò cëż, ti mielë ju i tak swòje wëżëté, z nima Smãtk ni miôl wiôldżi robòtë,
jima i tak bëlo wszëtkò równo. Òni so martwilë blós ò to, jak mdą zachòwóny i czë mdze dichtich
pògrzéb. A mlodi jesz wcale ò tim nie mëslelë, le chcelë żëc, a przez tegò przeklãtégò Smãtka jich
żëcé bëlo jak òczarzoné. Ni mielë mòcë, żebë jich gôdka abò to, co robilë, bëlo czësto bez
Smãtkòwégò smùtkù. A téż spiéwa. Chto slëchôl taką pùstkòwą spiéwã, ten ji nie zabél przez calé
żëcé.
Mòże rzec, że nôsmùtniészô na swiece je pùstkòwô spiéwa[...]
