Na Pùstkach mieszkôł kòwôl Ãdris. To bél baro berumt kòwôl, prawie że òn so rôd wësmarowôl.
Nié dëcht tak, jak nen lósbùksa Téfil? To pò prôwdze ni mòże rzec. Mòże temù, że ta jegò Agnes da
na wszëtkò òbacht, a jakbë to ju szlo dëcht za dalek, në, té òna zrobila z tim kùńc[...]

I to òn, wiôldżi kòwôl, berumt, taczégò tu ni ma w òkrąg, kò wszëtcë do niegò szlë, czë z brónama,
czë z plëgama abò z karétama. Ale nômili òn kùl kònie. To òn pò prôwdze rozmiôl jak nicht.
Czedësz jeden kóń tak że gò pòdobno wëcął, że to gò szmitnã dalek za kùzniã[...]

Ale òn ni miôl strach kòni. Ten, co gò szmitnąl, to bél jaczisz wòjskòwi, a Ãdris rôd so tak
pògwizdowôl kòl kùcégò, a to tegò kònia mùszelo dëcht zdenerwòwac[...] Téfil so gò nierôz pitôl,
co òn so né tak pògwizdowôl, ale Ãdris miôl zabëté. To so taczé dëcht nie pamiãtô! Kò mòże to
bëla jakô piesniô wòjskòwô?

Taczé zwierzã tak bez wszëtczégò so dëcht nie zdenerwòwa. To so tak mësli, ale taczé zwierzã to pò
prôwdze wié rozmajité, a té to dobrze lëdzy znaje. Chòc le taczi pies, në, jidze jaczi tobacznik
drogą, a té òn zacznie wëc. Czemùż prawie kòl tobacznika, a nié kòl kògò jinégò? Në, wzyc psa, ale
kóń mòże bëc besztimt mądrzészi. Òn dobrze pamiãtô, chto mù wcygnąl batugã, a chto miôl dëcht
krótką léckã.

To dô taczich lëdzy, do chtërnëch so zwierzëna garnie. Jakòsz tak wié, że kòl nich nic so nikòmù ni
mòże stac. Në, a dô téż taczich lëdzy, òd chtërnëch nawet ne mëdżi ùcékają, że to le tak za nima
szëmi. Téfil nie bél taczi. Kò pewno lósbùksa, nic ni miôl, spôl dzesz kòl kògòsz w szopce, ale tak
zwierzãta gò ni mielë strach.

Jak Ãdris kùl kònia, té Téfil mógl stojec czësto krótkò, to nikòmù nic nie bridowa. Nawet żebë
taczi kóń mù wëcąl, to òd samégò szwùngù kòpëta Téfil bë so przewrócyl. Chtërny na niegò gôdale
„totka”. Òczë wpadlé, zmiarté, ale flot żil, le tegò trzeba. Ãdris zôs bél zasadli i dëcht sztram w
krziżach chlop. To bëlo widzec, że jakbë do czegò przëszlo, në, té òn bë mógl so negò kònia
zadwignąc na pùczel a wëniesc z kùzni. Ta wiôlgô mòc Ãdrisa mùszela Téfila jakòsz przëcëgac. Òn
sedzôl nierôz wiele gòdzyn na progù kùzni a so przëzérôl rãkóm Ãdrisa, wiôldżim, mòcnym. A co
ten zlapil, té tak, żebë mógl z tegò flaczi wëcësnąc. Téfila to jaż tak zdrëga, òn bë so chòc nie chcôl
dostac temù kòwôlowi w paje. Në, té to bë bëlo dëcht bùten szëkù! Ale cëż tam Téfil, takô mùca
jażdżi? Nôwëżi bë mógl gòwna z gniôzdów wëmiatac.

Ale to le bëlë dwaji kómplowie. Téfil wiedzôl, że jakbë mù co, nie dôj Bòże, na psotã robil, në, té
stojôl za nim ten mòcny kòwôl. I téż tak bëlo. Nicht so nie dzyrżôl mù nick w przék rzec, a jakbë
czasã co, té òn òd raza so pòdniósl a gôdôl:
- Té pòj, bratkù! Pùdzemë do Ãdrisa, òn to cë wëtlomaczi. - Jak le blós Téfil to rzekl, té bëlo
czësto sztël jakbë mùczk. Nicht nic nie gôdôl. Jaż na òstatkù Tóna, co w kące sedzôl a so temù
przëslëchòwôl, rzekl:

- Jo, Ãdris to je berumt kòwôl, to ni mòże nic rzec. - Kò òn tegò ni mùszôl wcale gadac, to
wszëtcë wiedzelë, ale Tóna tak so nômili przëpòwiedzôl to, co wszëtcë ju dôwno wiedzelë. Temù
téż Téfil mógl so spòkójno sedzec na trapach kòl krómù ze swòjim piwskã a so za niczim nie
czerowac. Taczi to mô dobrze na swiece![...]