Ni ma na całim swiece tak nieszczeslëwëch lëdzy
Jak jô biédny niebòrôk, co sã wszëtczich wstëdzy.
Jô ùrodzony żebrôk, co chòdzã pò tułaczce
I żëwiã sã ë przëòdzëwóm w ti biédny żebraczce.
Chòdzã ju dôwno pò swiece jak pò swòji zemi,
Chòc widzã ë czëjã, zdaje mie sã żem niemy,
Słëch mie prôwdaż òpùszczô, ale ju tak słëchóm wiele,
Jãzëk sã ju zbrëkòwôł, a jesz gôdôm dosc smiele.
Noszã mój całi fòlwark w torbie na mëch plecach,
Nôwicy móm ùcechë przë tëch miłëch dzecach,
Bò jô jem mùzykańtã, a grajã na skrzëpkach
Żałosnie ë ùcesznie, móm wszëtczé nótë w szczëpkach.
Jak babë sã szkalëją abò za łbë wleką,
Jô grajã tak żałosnie, jaż òne ùceką.
Czej chłopi w karczmie sedzą a są nawalony,
Jô grajã tak wiesoło a wnet są wëtrzezwiony.
Tej òni na żokach w kòło mie tańcëją
A przë tim tak wëkrzikùją, jaż wszëtczé białczi czëją
A wnet biegają do karczmë patrzec na te cuda
I tak pò pôrã czeliszkach nastãpùje zgòda.
Dzece mie w żôdny wiosce téż nie òpùszczają
A czãsto jaż do drëdżi wsë òdprowadzają.
Proszą żebëm jim zagrôł jesz rôz ò bùloszkù,
Chtërën sã chcôł żenic ë mił wińc na roszkù.
Lubią mie wszëtcë lëdze, biédny ë bògati,
Jidã wiãc sobie smiało òd chatë do chatë,
A czej pò żniwach w dwòrach òżniwinë sprôwiają,
To mie pòkòlejno z mùzyką zaprôszają.
A jô biegóm téż chãtnie z jednégò mòla w drëdżi.
I ù lëdzy na mie czekô w szpichrzù pò same brzedżi,
Skrzënia ju je gòtowô, na ni stółk wstôwiają
A tej czim rëchli mie wlezc do górë pòmôgają.
Przënoszą nôprzód sznapsë na pierwszé pòsélenié
Żebë jem skrësził serce do tuńca zacznienié.
Jô nôprzód grajã drobnégò, co ù nas pòlką zowią,
A dzëwczi ë parobcë w pòrã sã spòsobią.
Jidze to wszëtkò dobrze do sami północy,
Ale ju kòle pòrenkù, jaż sã w głowach krący.
Młodi téż ùstãpùją w ti skòczny robòce,
Tej pò nôwikszi czãscë purtka sã zakrący.
Zacznã sã wnet pòpëchac ë pò nogach deptac
A pòtemù piscamë za żebramë szëkac.
Ale wnet téż zaczinô sã hałas w szeregù,
Bò tobaczé rodżi są w nôlepszim biegù.
Jeden smùcze drëdżégò, jaż krew wëpriskùje,
Jiny ju sã ze swim rogã do bicô gòtuje.
Dzéwczi pò wikszi czãscë tańcarzom pòmògają,
Bronią swëch kawalérów, jinëch pòpëchają.
Skrzënia pòde mną skôcze, a jô rżnã òd ùcha
A dodawóm òdwôdżi do robrégò ducha,
Co bë téż wnet ti bitwë zaprzestalë
A lepi sobie jak dotąd skùtecznie tuńcowalë.
Niedługò téż ta gòrącô krew jich òmijô
A jak pò ùlewie nôlepszô pògòda sprzijô,
Dzurë w głowie, na twarzë, papiorã zalepiają,
Jakbë nic nie zaszło, tańcowac zaczinają.
Ale ju słuńce wschòdzy, zakùńczëc trzeba
A za te dobrodzejstwa dzãkòwac stwórcë Nieba.
Wnet téż mòje skrzëpczi żałosnie spiewają
I stwórcã Nôwëższégò piãknie wëchwôlają.
Bierzã talara w czeszeń, jak tu ù nas w mòdze,
I zmikóm czim rëchli, żebëm nie béł w drodze,
A móm pieniãdze w tasz, wstąpiã jak tu w mòdze
Do karczmë pierwòszińsczi co stoji przë drodze.
Ale jaczé tu bëło mòje zadzëwienié,
Że tak renym czasë tu taczé zgromadzenié.
Jedny sedzą przë stole, drëdzi òbòk stoją,
A jedny jak drëdżi sã ùwôżnie narôdzają.
Nie chcôł jem jim przeszkadzac, wcësnã sã do kąta,
A w tim ùderzëła na zérgrze dzewiąta.
Słëchôł jem na nich dobrze, nie gôdôm ani słowa,
Bò béł jem czekawi ò czim tu takô mòwa.
Nôpierwszi béł gòspòdôrz, Grëbim Janã zwóny,
Ten dobrze rëszôł piórã, béł téż sznowóny,
Béł Albert z czôrną brodą troszeczkã kùlawi,
Béł téż stôri Zibzig skòri do ti sprawë.
Czëjã, że na narada ò kòscół bùdowanié
A na ten zacny cel ò kòlektowanié.
Ażebë takô robòta jim sã ùdôwała,
Ògłôszała, żebë ludnosc czãsto przebëwała.
Do nich na naradã, w karczmie na zebranié
A do ti fuńdacëji do dëtków skłôdanié.
Ale ju òd dôwna pierwòszanóm nie dowierzalë,
Bò ju niejednégò człowieka cãżkò òszukalë.
Przëszło jim téż na mësl, że ti ksãżi rolë
Przë kòscele w Òksëwiu bëło jaż do wòlë,
Łatwò sprawa za tim sã jima przedstôwiô,
Bò ten ksądz w Òksëwiu mòc zbòżô òdstôwiô.
A ksądz mô familijã môłą a wzątkù do wòlë
Òn téż sã z pòłową rolë zadowòlë.
Pierwòszanie pòłowã gruńtów chcą rozparcelowac
A za to sobie nowi kòscół pòbùdowac.
Nie pòtrzeba rëchùnków ani żzpdny skłôdczi,
Bò pieniãdzy starczi na wszëtczé przëpôdczi,
Kòscół stanie wspaniałi we wsë Pierwòszënie
A jich za to zasłużonô pòchwała nie minie.