Historia naszego miasta i nazwy Kartuzy ściśle związana jest osadzeniem na tych ziemiach zakonu kartuzów, założonego w 1084 r. przez św. Brunona z Kolonii w dolinie La Chartreuse koło Grenoble we Francji. Fundatorem klasztoru kartuzów był w 1382 r. szlachcic kaszubski Jan z Rusocina (Różęcina). W 1383 r. obradująca w Rzymie kapituła generalna kartuzów mianowała przeorem nowego domu zwanego Paradisus Beatae Mariae Virginis (Rajem Maryi) Ojca Johannesa Deterhusa – Saksończyka – który przybył na Kaszuby z Pragi. Ostre zasady obowiązujące w zakonie, jarska kuchnia, asceza i używanie mowy tylko w potrzebie wzbudzały podziw zasobnych fundatorów do prześcigania się w ofiarnościach dla sprowadzonych zakonników. Nawet Zakon Krzyżacki niezbyt chętny innym zakonom okazywał im niezwykłą szczodrobliwość. Nic więc dziwnego, że w krótkim czasie kartuzi skupili ogromny majątek i w 1474 r. posiadali liczne wioski (m.in. Gdynię), nieruchomości w Gdańsku oraz 6700 ha ziemi sięgające aż po Żuławy.

W tym roku obchodzimy 90 rocznicę nadania Kartuzom praw miejskich oraz 50 rocznicę śmierci pierwszego powojennego proboszcza kartuskiego ks. prałata, kapelana Wojsk Polskich, mjra Ignacego Stryszyka. Wówczas Kartuzy były tylko jedną parafią. A w okresie administrowania parafią kartuską odbyło się wiele wydarzeń ważnych dla miasta. W związku z tym, należy przybliżyć i przypomnieć sylwetkę tego ważnego dla historii miasta duchownego.

Po zamachu majowym dokonanym przez Marszałka Józefa Piłsudskiego z 12 maja 1926 r. Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nie zgadzając się z decyzją Marszałka podał się do dymisji.

Jego następcą został rekomendowany przez J. Piłsudskiego prof. chemii Ignacy Mościcki (1867 – 1946), który został wybrany przez Zgromadzenie Narodowe Prezydentem RP 1 czerwca 1926 r.. Sprawował ten urząd przez 2 kadencje, do wybuchu drugiej wojny światowej we wrześniu 1939 r..

Gdy w dniu 17 września 1939 r. na terytorium Polski walczącej z Niemcami hitlerowskimi wkroczyły od wschodu oddziały sowieckie, Prezydent Mościcki oraz rząd polski opuścili Polskę i udali się do Rumuni. Tam prezydent został internowany i 30 września 1939 r. zrezygnował z urzędu prezydenta. W grudniu przedostał się do neutralnej Szwajcarii, gdzie zmarł w 1946 r.. W 1993 r. jego zwłoki sprowadzono do Polski i spoczęły w Warszawie.

Dla nas ciekawostką jest fakt, z którego możemy być dumni, że jego następcą na stanowisku Prezydenta RP na Uchodźctwie został wcześniejszy wojewoda pomorski z lat 1936 - 39 Władysław Raczkiewicz (był prezydentem w latach 1939 – 1947).

Niemal natychmiast po wyborze Gabriela Narutowicza na pierwszego Prezydenta Polski został on zastrzelony 16 grudnia 1922 r.. Rozgorzały zaciekłe partyjne walki polityczne. Zgromadzenie Narodowe w dniu 20 grudnia 1922 r. wybrało na Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego.