Przykłady:

• w języku polskim: Mirochowo (1583 rok), Mirakowo, Mirachowo;
• w języku niemieckim: Mirchow, Mirchaw, Mirachau (1773 rok), Mirchau (od 1789 roku).

Nazwa Mirachowo jest nazwą dzierżawczą, tzn. wskazuje na pierwotnego właściciela, bądź założyciela wsi. Jak nazwa wskazuje był nim Miroch. Imię to jest skrótem pełnego staropolskiego imienia dwuczłonowego z pierwszym członem - mir.

RYS HISTORYCZNY

Mirachowo było niegdyś (przez ponad 400 lat) najludniejszą w tych stronach miejscowością. Było również siedzibą władz i dekanatu. Według legend i przekazów pierwotną siedzibą (2-3 tysiące lat temu) ówczesnych mieszkańców był Półwysep Ostrów, który znajdował się między jeziorami Bąckim i Mirachowskim.Legenda dotycząca Ostrowa (Helgolandu) znalazła swoje potwierdzenie w czasie kopania torfu na łąkach. Po wschodniej stronie Ostrowa natrafiono na pozostałości ostrokołu - palisady z drewnianych pali, których podziemna część zachowała się w bardzo dobrym stanie.

W Mirachowskim Lesie znaleziono również zapinkę z brązu, a w torfowisku siedemnaście pierścieni (obręczy) z brązu, pochodzące z czasów prehistorycznych. W 1915 roku natrafiono na cmentarzysko - grób skrzynkowy z kamieni, w którym znajdowały się urny z popiołami i resztkami kości ludzkich. W późniejszych wiekach wieś rozbudowała się po wschodniej stronie Jeziora Mirachowskiego. Za czasów książąt pomorskich (XI/XII wiek) Mirachowo należało do kasztelami, której siedziba znajdowała się początkowo w Garczu, a od 1288 roku w Chmielnie. Za panowania Zakonu Krzyżackiego (1310 - 1454 rok), w miejsce Kasztelani, Krzyżacy utworzyli wchodzący w skład Komturatu Gdańskiego Pflegmat (wg G. Labudy - Komornictwo).

Siedzibę urzędu w 1381 roku przenieśli do Mirachowa. Dla potrzeb Pflegera i jego urzędu pobudowano tam drewniany dwór w miejscu, gdzie do dzisiaj stoi zabytkowy dworek z XV wieku, który został odnowiony w XVIII wieku. Po wojnie trzynastoletniej (1454 - 1466 rok) Mirachowo było siedzibą starostwa niegrodowego, aż do pierwszego rozbioru Polski w 1772 roku.

Powiat mirachowski obejmował tereny środkowych Kaszub. Był słabo zaludniony - poniżej 5 osób na 1 km kwadratowy. Występowały duże tereny leśne (Puszcza Mirachowska), jeziora, moczary i inne nieużytki. Pod koniec panowania krzyżackiego w całym starostwie był tylko jeden folwark - w Mirachowie (Vorwerk) o niewielkiej powierzchni uprawnej. Folwark mirachowski był w bezpośredniej administracji starosty Stanisława Sczawińskiego, a mienie ruchome było jego osobistą własnością. Starosta był dzierżawcą wszystkich majątków, poza folwarkiem starościńskim.

W 1765 roku podczas lustracji królewskiej stwierdzono, że Mirachowo (siedziba starostwa) uległo znacznemu zmniejszeniu. Powstały dalsze folwarki królewskie w bezpośredniej administracji starosty. W dworze służył: szewc, krawiec, stolarz i kołodziej. W Mirachowie odbywały się niegdyś dwa razy w tygodniu targi. Było również siedzibą Sądu Ziemskiego, który rozstrzygał sprawy cywilne szlachty. Odbywały się także zjazdy szlachty, na których wybierano posłów z powiatu. Akta prowadził sędzia ziemski, a byli nimi m. in. Piotr i Józef Wybicki.

W roku 1772 Pomorze, a z nim Powiat Mirachowski zajął król pruski Fryderyk II.Władze pruskie powołały w Mirachowie Domanenamt tj. urząd domen, któremu podlegały dawne królewszczyzny. W 1800 roku utworzono w Mirachowie Forstfiskus - nadleśnictwo państwowe o ogólnej powierzchni 10700 ha. W 1903 roku powierzchnia zmniejszyła się do około 8300 ha, głównie kosztem lasów.

Wzrost swojego znaczenia, jak i upadek, Mirachowo zawdzięcza Niemcom. W roku 1818 władze pruskie na siedzibę starostwa wyznaczyły malutkie wówczas Kartuzy. Mirachowo w krótkim czasie upadło i nabrało charakteru wioseczki.

Prócz dworu starosty, we wsi znajdowała się również kaplica i areszt. W okresie I Rzeczypospolitej urzędował w Mirachowie królewski sędzia. W tym czasie wzgórze górujące nad wsią było miejscem straceń. Stały tam aż trzy szubienice. Według niesprawdzonych hipotez góra ta była niegdyś także miejscem pogańskiego kultu. Wieś otoczona była jeziorami.

STAN DZISIEJSZY

Obecnie Mirachowo to niewielka wieś licząca około 815 mieszkańców. Mimo pięknego położenia w centrum Lasów Mirachowskich i wśród licznych rezerwatów przyrody, nie jest jednak wykorzystana jako letnisko. Znajduje się tu neogotycki kościół pod wezwaniem Św. Jana Chrzciciela, Biblioteka Publiczna oraz kaplica pod wezwaniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.  Mało tu już gospodarstw typowo rolniczych. Częściej zobaczyć możemy przemysł prywatny: stolarnie i zakłady murarskie. Niestety Mirachowo nie posiada zaplecza gastronomicznego, ani bazy noclegowej, jedynie pole biwakowe, znajdujące się przy leśniczówce.

Mirachowo jest więc jeszcze dziewiczym terenem, który coraz bardziej zachwyca swoją atrakcyjnością odwiedzających go turystów. Sezon letni rozpoczyna się z początkiem maja i trwa do końca września. Bardzo dużo turystów przyjeżdża również w okresie grzybobrania, jak też na pikniki i biwaki. Nocują przeważnie w namiotach na polu biwakowym, gdzie niedaleko znajduje się domek myśliwski, w którym można zorganizować różne imprezy. Jedna z większych to impreza myśliwska.