Przede wszystkim znany jako osobisty sekretarz dr Aleksandra Majkowskiego i redaktor naczelny pisma Zrzesz Kaszëbsko.
W czasie II wojny światowej pracował jako robotnik rolny w okolicach Gdańska i w Łapalicach. W kolejnych latach wojny został księgowym w hurtowni należącej do Niemca Paula Staala w Kartuzach. Poznał tam swoją żonę, która również była księgową.
Zmuszony jak wielu Kaszubów do przyjęcia III grupy DVL został powołany do służby wojskowej. Końca wojny doczekał na wyspie na Kanale La Manche. Gdy wrócił do Polski podjął pracę księgową w „Społem” w Kartuzach. Ponadto był nauczycielem w Liceum Ekonomicznym i ZSZ nr 1 w Kartuzach.
Feliks Marszałkowski był członkiem w wielu społecznych instytucjach, pełniąc w nich niejednokrotnie ważne role. (Komisja Kultury i Sztuki WRN w Gdańsku, prezes Zarządu Powiatowego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, członek Komisji Ocen Etnograficznych w „Cepelii”, członek Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej w Kartuzach.
Jednak to nie jedyna działalność Feliksa Marszałkowskiego. Był współtwórcą Zrzeszenia Kaszubskiego i działaczem Zrzeszenia Kaszubsko Pomorskiego ( członek Zarządu Oddziału w Kartuzach i Zarządu Głównego w Gdańsku).
Feliks Marszałkowski jeszcze przed wojną był działaczem Regionalnego Zreszenia Kaszubów. Dzięki A. Majkowskiemu poznał pisarza kaszubskiego, młodokaszubę Jana Karnowskiego. Sam też Karnowski (1886-1939) wybrał Marszałkowskiego na spadkobiercę swojej spuścizny. Opiekując się dorobkiem literackim Karnowskiego i Majkowskiego, Feliks Marszałkowski publikował fragmenty ich rów na łamach czasopism „Kaszëbë” i „Pomerania”. Sam też zaczął tworzyć. W 1977 r. debiutował jako poeta, publikując trzy wiersze pod wspólnym tytułem Moje nepczi.
Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem zasługi, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, Medalem Zasłużony Ziemi Gdańskiej. Medalem Stolema.
Wielki, niestrudzony działacz kaszubski, rozmiłowany w swej małej Tatczeznie. Krzewiciel języka kaszubskiego, miłośnik wszystkiego co kaszubskie.
Zmarł 21 stycznia 1987 r. pochowany w Kartuzach niedaleko swego mistrza Aleksandra Majkowskiego.
Źródło:
- Pro memoria Feliks Marszałkowski (1911-1987) pod red. J. Borzyszkowskiego, Gdańsk 1997
- Relacja Mirosławy Kazana córki Feliksa Marszałkowskiego
- „Pomerania”, 1987, nr 4
