Wszëtkò mô swój kùńc. Skùńczëłë sã dobré i wesołé czasë w Czerskù i Wôrzała mùszôł jic w
daleczé stronë jaż na drëgą stronã Wisłë, do Gòlëbia. Bëło mù kąsk markòtno, ale: „Dają cë chléb i
wôrzą, mùszisz robic, co cë kôżą” - tak niese stôré przësłowie. Ale w Gòlëbiu ni miôł dłudżégò
zbëcô i przëszedł nazôd na Kaszëbë, do samégò Chmielna. Tu mù barzo plôżëło, bò tam mieszkała
w òkòlicë jesz szlachta kaszëbskô, co lubiła sã gòscëc i w kartë grac. Pózni przëszedł w te stronë
Jarosz Derda i tak samò sobie je chwôlił. Dëc sóm pón Czôrlińsczi z Chmielna béł rodã. Wôrzała
nierôz pòwiôdôł, że òn béł sprôwcą ti gôdczi ò Czôrlińsczim. A bëło to tak:
W parachiji chmielińsczi żił bòdôj szlachcëc, rëbôk Czôrlińsczi. Béł to wiôldżi sknera i kùtwa i na
kòscółk mało abò nôredzy nick nie dôwôł. A w òdpùst ani jedny ribczi nie przësłôł na ksãżi stół, a
to sã chòba słëchô. Za to mù Wôrzała taczégò szpôsa zrobił: W drëdżi òdpùst namówił dżadów, co
to pò òdpùstach wanożą, żebë Czôrlińsczémù, jak bãdze prawie z kòscoła wëchòdzył, zaspiéwelë
frantówkã na ùżarcé ò rëbôkù Czôrlińsczim, co do Pùcka pò sécë jachôł. Tak téż zrobilë i spiéwelë
taczé gòdzynczi:
Módlma sã za pana Czôrlińsczégò,
Co do Pùcka pò sécë jachôł,
Bë szczestlëwie nóm pòwrócył,
A gdze w drodze nie wëwrócył.
Przëcziń sã za nim swiãtô Łucyjô,
Bë gò nie pòrwôł Smãtek bestijô,
Bë gò bówcë w lese nie napedlë,
Nie zabilë abò nie òkredlë.
Bë so sécë wnet wëszukôł,
A gò Żëdek nie òszukôł.
Ùceszą sã wszëtcy anielë,
Czej bãdzemë rëbë mielë,
Bãdzemë jedlë mòrinczi,
I spiéwelë so gòdzynczi.
Bëła to nôùka dobrô i òd tegò czasu nigdë rëbë na ksãżim stole nie felowałë.
Wëjimczi z: Wòrzałowé żëcé:
