W Łãgù ùmarł tedë prawie ks. Gùtman i Wôrzała òstôł probòszczã łãsczim i czilkanôsce lôt tu
probòszczowôł. Ale to ju nie béł dôwny Wôrzała[...] za to béł ksądz dobri i nôcowiãcy mówca w
całi òkòlëcë. Młodëch knôpów nagóniôł do nôùczi i nie żałowôł dëtków, bò wiedzôł dobrze, że
nôùka to gruńt. A tima czasy bëło tich, co kaszã jedlë i mielë swiécã w makówce w kaszëbsczim
nôrodze jesz mało. Terôzkù je ju jinaczi. Ju je za wiele zjédzbrótów i ùslizónych slôdków.

Kù reszce wëbùdowôł Wôrzała w Łãgù piãkny mùrowóny kòscół, taczi, że wôrto sã na niegò
przëzdrzec. Kaszëbskô mòwa, to dzeckò pòniewiéróné dôwni, bëło jemù nômilszé. Bò w ni żëła
jegò dësza i jegò młodosc. Òna bëła téż zdrzadłã swiéżim jegò szpôsów i faksów. Temù téż zawitôł
do niegò profesor Ramùłt z Krakòwa, czedë jak pielgrzim chòdzył pò swiãti zemi kaszëbsczi i
spisywôł kòżdé słowò ti sztôłtny i zabëti mòwë. Jemù téż zełgôł Wôrzała czilka bôjk i szołobùłk, a
pòrã z nich wëdrëkòwôł Ramùłt w swòjim kaszëbsczim słownikù. A ta nôsztôłtniészô je takô:

„W Karwińsczich Błotach żił przed lati stôri gòspòdôrz dalek òd lëdzy, a miôł sã dobrze. Jegò
biôłka ùmarła mù wczas, òstawiła mù jednégò knôpa. Z tim knôpã żił òn w samòtnoscë dwadzesce
lat i nie béł nigdë ani we wsë, ani w miesce, ani w kòscele.

Jak syn wërósł i mù sã wąs pùscył pòd nosã, wzął jegò òjc ze sobą do Pùcka, żebë mù pòkôzôł
miasto, lëdzy, a tej w kòscele gò dôł przëjąc do swiãti wiarë. W miesce knôp trzimôł sã wiedno
tatka za szótã òd sëkni, a tej zdrzôł pò bùdinkach. A tedë òjc zaprowadzył jegò do browaru, a tam
kôzôł jima mielë przëniesc piwa. Temù sënowi to piwò baro smakòwało, tedë jak wëpił jednã
miarkã, płakôł:

- Tatkù, jô chcã wiãcy!

A òjc le sã cesził i kôzôł, żebë jima jesz rôz przënieslë tegò piwa. Jak wëpilë, a òjc wszëtkò zapłacył,
tak sã zôs wzãlë z tegò browaru, a tej przëszlë do kòscoła. Òjc przë tim sëna pòùcził, żebë sã w
kòscele nie òbzérôł, no zdrzôł na wôłtôrz. W kòscele bëło doch midzë jinszima lëdzama téż wiele
biôłków, młodëch i stôrëch. Knôp, jak żiw, żódnëch biôłk na Błotach nie widzôł, a ò swòji mëmce
ju dôwno zabéł, szurnął tej tatka w bòk i sã pitô:

- Tatkù, co to je?

A òjc rzecze:

- Cëchò, synkù, to są pòkùsë.

Za chwilã ale syn mówi:

- Tatkù!

- Në, cëż cë zôs felô?

- Tatkù, te pòkùsë, òne są baro szëkòwné.

Jak òni wëszlë z kòscoła, zaczął knôp płakac. Tak òjc jegò sã pitô:

- Synkù, cëż tobie? Chcesz të pùcczégò piwa?

- Jô nie chcã wajégò pùcczégò - rzecze syn - ale kùpce mie jednã taką pòkùsã, bò mie je za nima
baro teskno.

Òjc sã zamëslił, a tedë rzecze:

- Cët le cët! To sã wszëtkò naléze.

A pòtemù chùtkò wëwiózł sëna z Pùcka i zôs dłudżi czas sedzôł z knôpã w tëch Błotach”.