zgniłi
Tak jak przódë të béł.
Na grzëpie stoji dąb
Stalatny mòcny stark
Chòc wietwie szargô szor
Dąb żëc mdze tësąc lat.
So wdarzi stôré dzeje
Te bëlné, lëché ne
Czej dobrze, tej sã smieje
Czej lëchò sëlô łzë.
Westrzód wiôldżich gòrzów krzëkwë
Żił kaszëbsczi prosti lud
Czasã z dala chdzesz zamërgôł
Nama lëchi słabi wid.
Minã krzëkwë, minã szôrë
Dzyrskò stoji stôri dąb
Minie chòrosc, miną bóle
I òstónie wiérny lud.
Ptôchów i miesąca sã spëtôj,
jaczé mdze wiodro;
Słuńca, jakô je gòdzëna;
Wrzosu sã spëtôj
jakô mdze zëma;
Pòtrôwnicë - czë wczasny mdze zymk;
Serca sã spëtôj,
jaczi twój mùlk, jaczi twój drëch.
Kùkówczi sã spëtôj,
kùli jesz lat
minie
czej òpùscysz ten
swiat
Falszëwëch lëdzy
ò nick sã nie pëtôj,
czë to mdze młodi
czë téż starëszk.
