Somonino leży w obrębie Pojezierza Kaszubskiego , którego bogaty krajobraz tworzą liczne jeziora i zieleń lasów. Pierwszym dokumentem wymieniającym nazwę wsi Somonino, jest dokument sporządzony przez księcia pomorskiego Sambora , przekazujący kasztelanię goręczyńską biskupowi kujawskiemu Michałowi, w zamian za dziesięciny snopowe z całego księstwa. Wspomniana kasztelania goręczyńska stanowiła zwarty kompleks osadniczy, położony w samym centrum Pomorza Gdańskiego i wyznaczony przez naturalne granice. W skład tejże kasztelani, oprócz wsi Somonino ( w dokumencie: Semanino ), wchodziło jeszcze 17 wsi. W roku 1710, wieś Somonin zmieniła nazwę na Somonino. Powierzchnia wsi obejmowała wówczas 531 ha, zamieszkiwało ją 423 mieszkańców, z których 178 było katolikami, a 245 - ewangelikami. Wraz z zagarnięciem przez Prusy obszarów nadanych im na mocy II rozbioru, nastąpiła germanizacja tych ziem. Dzieje Somonina w czasie pierwszej wojny światowej są nieznane. Pewne jest natomiast to, że na mocy traktatu wersalskiego z 1919 roku, kończącego I wojnę światową, powiat kartuski, a w tym Somonino powróciło do granic Polski. Dzieje Szkoły Podstawowej w Somoninie rozpoczynają się już w XIX wieku. Uczęszczały do niej wówczas dzieci polskie i niemieckie. Kiedy w 1864 roku szkoła podstawowa rozpoczynała swoją działalność, dysponowała przydziałem 1 ha roli ornej. Budynki wraz z ogrodem zajmowały 1 ha ziemi. Stan ten uległ zmianie w 1929 r., kiedy zajęto 1 ha ziemi należącej do szkoły pod budowę kolei Bydgoszcz - Gdynia. Szkoła dysponowała wtedy dwoma izbami lekcyjnymi w domu rodziny Komarów, w majątku poparcelacyjnym. Kronika wymienia je jako izby w domu majątku. Niestety 7 grudnia 1945 r. w wyniku pożaru, który strawił dach nad dwoma izbami szkolnymi, zajęcia musiały odbywać się na dwie zmiany.
Pierwszym polskim nauczycielem był Józef Witosławski. W okresie międzywojennym do szkoły uczęszczało 56 uczniów. W czasie okupacji zajęcia prowadzono w języku niemieckim. Po odzyskaniu niepodległości odrestaurowaniem szkoły zajął się były żołnierz Westerplatte i jeniec wojenny, Ludwik Igielski, który od 1 maja 1945 roku został jej kierownikiem. Ówczesne źródła nie ukrywają trudnych warunków prowadzenia zajęć w powojennej szkole. Bardzo wiele wtedy zależało od poświęcenia nauczycieli, zaangażowania rodziców i cierpliwości uczniów. Brak budynków szkolnych oraz kłopoty kadrowe powodowały, że klasy były przeładowane. Sytuacja taka utrzymywała się do 1956 roku. Wyposażenie Szkoły Podstawowej w Somoninie uległo zmianie 23 marca 1956 r., kiedy otrzymała 40 sztuk sprzętu szkolnego. Radykalna poprawa wyposażenia nastąpiła jednak dopiero w 1966 r., kiedy podjęto się budowy pawilonu szkolnego. Z kolei w wyniku kolejnej rozbudowy w 1989 r. do szkoły dobudowano tzw. łącznik. Poprzez rozbudowę uzyskano dwie przestrzenne sale lekcyjne, duży hol oraz świetlicę. W nowo wybudowanym łączniku urządzono także sanitariaty, dwie szatnie w piwnicy, duży pokój nauczycielski oraz mieszkanie dla dyrektora szkoły.
Z upływem lat, szkoła zmieniała zarówno swoją strukturę organizacyjną, stając się szkołą samorządową, jak i bazę lokalową, która z biegiem lat ulegała rozbudowie. Odnowiono wszystkie sale lekcyjne i hole komunikacyjne. Wymieniono system grzewczy z węglowego na olejowe. Zaadaptowano piwnice po węglu na mini- salę dla klas 0- III. Dokonano wymiany całego ogrodzenia wokół szkoły. Oddano do użytku nowe boisko szkolne do piłki ręcznej. Obsadzono część terenu drzewkami ozdobnymi. Oddano do użytku kuchnię i stołówkę, która cieszy się wielkim powodzeniem. Ponadto szkoła wzbogaciła się w bardzo różne i nowoczesne pomoce dydaktyczne: sprzęt multimedialny i komputerowy, np. kamera video, profesjonalny aparat fotograficzny, około 30 komputerów, programy edukacyjne, kino domowe, liczne telewizory, magnetowidy i odtwarzacze DVD i CD, projektor multimedialny oraz profesjonalny sprzęt nagłaśniający, zestawy do wychowania fizycznego, a także liczne zabawki dla klas 0. Sale lekcyjne wyposażono w nowe ławki i krzesła. Szkoła nasza od zawsze preferowała ciekawe przedsięwzięcia i inicjatywy. Uczniom stawia się wysokie wymagania, zaszczepia się wrażliwość na piękno kaszubskich pojezierzy, szacunek do tradycji, a także otwartość na kraje Unii Europejskiej, akcentując naukę języków obcych oraz łączenie się ze światem za pomocą Internetu jako nowego źródła informacji. Jesienią 2001 roku zrodził się także ambitny pomysł nadania szkole imienia. To przedsięwzięcie zaktualizowano 17 czerwca 2003 roku, kiedy z olbrzymią radością nadano placówce imię Kardynała Stefana Wyszyńskiego, człowieka o wielkim sercu. W tym trudnym współczesnym świecie ma się on stać wzorem dla naszych wychowanków, gdyż jak sam mawiał: Życie trzeba przeżyć godnie, bo jest tylko jedno.
