Ze wspomnień sympatycznego konia o imieniu Horyzont, który ze swoją przyjaciółką Klarą ( na grzbiecie ) przemierzał kaszubskie drogi i bezdroża:

„Na Kaszubach latem dużo się dzieje. Przyjeżdżają i odjeżdżają goście.  Czasami  z  Kubusiem pociągniemy bryczkę załadowaną jakąś śmieszną zgrają.  Jest wesoło.

Jesień jest kolorowa, ale też deszczowa. Zima nie jest całkiem zła. Pierwsze puszyste śniegi omiatają kopyta w galopie.  Skrzą się płatki śniegu. Wieczorami biegamy w kuligu. Płoną pochodnie, wszyscy śpiewają  przy ognisku. Ciepłe ogniki odbijają się w zamarzniętych soplach.

A potem ciepła stajnia, siano. Niestety, nie takie świeże jak wiosną i latem. Podobno nadmiar świeżego siana jest szkodliwy, ale co tam – lubię sobie pojeść.

20 stopni mrozu – to nie dla mnie ! Wolę ciepło.

Chociaż Kubuś mówił, że dla nas nie jest najgorszy mróz, ale Skaryszew. Klara mówiła kiedyś do nas – Nigdy bym Was nie oddała do Skaryszewa, za żadne pieniądze. Jesteśmy przecież kumplami …

Nie wiem, co to Skaryszew, ale na pewno nic dobrego dla koni.”