Ochroną objęty jest dobrze zachowany fragment lasu bukowego na najwyższym wzniesieniu (328,6 m n.p.m.) na Niżu Środkowoeuropejskim.
Na obszarze rezerwatu przeważają drzewostany w wieku 120-160 lat, bukowe i mieszane z dominacją buka. Florę charakteryzuje występowanie gatunków roślin spotykanych w zbiorowiskach żyznej i kwaśnej (ubogiej) buczyny niżowej, są to m.in.: czerniec gronkowy, gajowiec żółty, groszek wiosenny, kosmatka owłosiona, perłówka jednokwiatowa, przylaszczka pospolita, przytulia (marzanka) wonna, sałatnik leśny, szczawik zajęczy, śmiałek pogięty, zawilec gajowy i żywiec cebulkowy.
Stwierdzono tu 1 gatunek rośliny ściśle chronionej - gnieźnika leśnego i 3 gatunki chronione częściowo: konwalię majową, kruszynę pospolitą i przytulię wonną.
Usytuowanie w rezerwacie przyrody ok. 35-metrowej wieży widokowej powoduje znaczne zagęszczenie ruchu turystycznego, zagrażające ochronie tego obszaru.
Obecnie zamierza się przesunięcie niefortunnie przebiegającego przez rezerwat czarnego szlaku turystycznego PTTK na jego obrzeże, z pozostawieniem leśnej drogi przez wierzchołek wzgórza jako trasy dostępu rezerwatowego w tym chronionym obiekcie.

https://kpk.org.pl/przyroda-7/rezerwaty-przyrody-4/szczyt-wiezyca/

Wieżyca (329 m n.p.m.) jest najwyższym wzniesieniem Wzgórz Szymbarskich, zwanych też Górami Szymbarskimi. Jest to zarazem najwyższe wzniesienie w pasie nizin rozciągających się od wzgórz Wałdaj w Rosji do wybrzeża Morza Północnego. W 1869 r. w ramach tworzenia siatki geodezyjnej w Prusach postawiono tu pierwszą wieżę triangulacyjną. Wzgórze znane było wówczas jako Thurmberg, co potem spolszczono do Wieżycy (kasz. Wieżëca). Dwadzieścia lat później z miejscowego kamienia i cegły zbudowano na nim 15-metrową wieżę widokową z tarasem na górze, która przypominała wyglądem małą basztę. Została ona rozebrana po I wojnie światowej. Kolejne wieże obserwacyjne budowane przez leśników były już drewniane. Ostatnia zawaliła się na początku 1989 r. W 1997 r. oddano do użytku obecną stalową wieżę widokową – im. Jana Pawła II. Wchodząc po dziesiątkach stopni, wznosimy się 35 m ponad poziom terenu. Z tarasu rozpościera się widok na większą część Pojezierza Kaszubskiego i niektóre sąsiednie regiony. Przy dobrej widoczności przez lornetkę można stąd zobaczyć okolice Chojnic, a nawet Mazury Zachodnie po drugiej stronie Wisły. Od Wieżycy Wzgórza Szymbarskie ciągną się zalesionymi garbami w kierunku południowo-wschodnim. Zwraca na nich uwagę wysoka wieża przekaźnikowa. Mieści się ona na Szwedzkiej Górze (315 m n.p.m.). Podczas ostatniej wojny Niemcy zbudowali tam stację radarową, a jej ślady i solidna droga doprowadzająca są widoczne do dziś. Spoglądając z Wieżycy na północ, zobaczymy wijące się w dole niczym rzeka Jezioro Ostrzyckie, rozcinające pasmo zalesionych Wzgórz Ostrzyckich. Na prawo od niego w dolinie (rynnie polodowcowej) biegnie linia kolejowa Gdynia – Kościerzyna. Warto wytężyć wzrok, aby dostrzec Kartuzy z wieżą kościoła i lotnisko Gdańsk-Rębiechowo. Najciekawsza i rzadko uczęszczana trasa wiodąca na Wieżycę to czarny szlak pieszy z przystanku kolejowego. Idąc malowniczą serpentyną, możemy podziwiać zbliżony do naturalnego las bukowy – buczynę pomorską, która chroniona jest w rezerwacie „Szczyt Wieżyca”. Trudniejsza orientacyjnie trasa na szczyt prowadzi od położonego przy drodze krajowej nr 20 Kaszubskiego Uniwersytetu Ludowego (KUL). Budynek ma ciekawą historię, bo powstał pod koniec XIX w. jako Gospoda pod Wieżycą. Wówczas turyści musieli tu zachodzić w drodze na Wieżycę, by zaopatrzyć się w klucze do murowanej wieży widokowej. Po wojnie do 1982 r. mieściły się tu siedziby nadleśnictw, a dzisiaj oprócz Kaszubskiego Uniwersytetu ludowego ma tu siedzibę Rada Języka Kaszubskiego. Warto zajrzeć do wnętrza budynku, by obejrzeć galerię rzeźby i malarstwa ludowego Kaszub i Kociewia. Eksponaty powstały podczas corocznych plenerów organizowanych przez KUL.