Największą powierzchnię zajmują lasy bukowe tworzące zbiorowisko kwaśnej(ubogiej) buczyny z bardzo skąpym runem oraz żyznej buczyny z kostrzewą leśną w runie. Drzewostan mieszany bukowo-dębowy, występuje niewielkimi płatami z runem o charakterze borowym.
W zachodniej, przyujściowej części jeziora Kocenko i w skrajnie wschodniej części Jeziora Potęgowskiego, na bagnisto zatorfionych brzegach, rosną olchy i jesiony tworzące niewielkie płaty łęgowe, nietypowe ze względu na nadjeziorne położenie.
Podobne płaty tworzy na torfach przejściowych drzewostan złożony z olchy i brzozy omszonej, gatunków charakterystycznych dla tego typu mokradłowego siedliska.
Zbiorowiska te są przyrodniczo bardzo cenne i interesujące oraz sprawiają wrażenie niewielkich, ale naturalnych, trudno dostępnych uroczysk.
Na wysokości przesmyku między jeziorami Potęgowskim i Kocenko, na południowym obrzeżu rośnie kilkadziesiąt drzew gatunków geograficznie obcego pochodzenia: jedlice (daglezje) z Ameryki Pn. i jodły pospolite z południowej części Polski. Liczne są tu także powszechne w uprawie świerki pospolite. Tworzą one duże płaty dorodnego drzewostanu, który stanowi obecnie przykład dawnych zaszłości w leśnictwie, których celem było wzbogacenie rodzimych lasów w nowe gospodarczo cenne gatunki. Introdukcje takie są obecnie zaniechane ze względu na ochronę naturalnej bioróżnorodności.
Wśród roślinności zielnej rezerwatu, stwierdzono 3 gatunki podlegające ochronie ścisłej: występujący w większych płatach widłak goździsty i widłak jałowcowaty oraz wroniec widlasty tworzący nieliczne małe kępki.
Ochronie częściowej podlega występujący tutaj bluszcz pospolity i przytulia (marzanka) wonna rosnące wśród drzewostanu bukowego oraz kalina koralowa i kruszyna pospolita - krzewy rosnące na siedliskach wilgotnych.
Udostępnienie rezerwatu wyznacza w znacznej części, turystyczna trasa znakowanego na czerwono szlaku pieszego PTTK. Prowadzi od leśniczówki Niepoczołowice poprzez między jeziorny przesmyk do rezerwatu przyrody Lubygość. Dodatkowo wyznaczona jest trasa dostępu rezerwatowego, drogą na południowym skraju jeziora Kocenko.
Powyżej rezerwatu szlak turystyczny prowadzi m.in. do punktu widokowego Szczelina Lechicka, z którego można podziwiać jeden z piękniejszych krajobrazowych widoków na jezioro Kocenko i Jeziora Potęgowskie.
Uwaga: Nazwa "szczelina" sugeruje tektoniczne pękniecie w skałach i z geologicznego punktu widzenia jest w tym miejscu niewłaściwa. W rzeczywistości jest to polodowcowe przewężenie w rynnowym ciągu jezior.
Dawna nazwa tego odwiedzanego miejsca to tzw. Wzgórze Wiktora.

https://kpk.org.pl/przyroda-7/rezerwaty-przyrody-4/sczelina-lechicka/