Miechucino (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Miechùcëno) – duża wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Chmielno nad jeziorem Wielkim i przepływającą przez akwen jeziora rzeką Łebą. Miechucino leży na obszarze Pojezierza Kaszubskiego i znajduje się na terenie Kaszubskiego Parku Krajobrazowego. Na północ od Miechucina zaczyna się kompleks Lasów Mirachowskich z rezerwatami przyrody Leśnym Oczkiem i Staniszewskim Błotem. Wieś jest siedzibą sołectwa w którego skład wchodzą również miejscowości Miechucińskie Chrósty, Strysza Góra, Koryta i Glinne.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Skąd akurat nazwa Miechucino? Przypuszczenia są rożne, ale najbardziej prawdopodobna wersja dotyczy imienia Miechota, będące podstawą nazwy wsi jest skróconym imieniem staropolskiego Miecisław, potem Mieczysław. Do XVI wieku wieś nazywała się "Miechocino", obecna postać nazwy "Miechucino" pojawiła się w drugiej połowie XVI wieku.W Wielkiej Księdze czynszowej Krzyżaków w 1437 roku zapisane zostało w postaci "Mechozin", w źródłach z 1399 roku również ten sam zapis.

Przez dłuższy czas ziemie te przynależały do Niemiec, ale od końca I wojny światowej wieś Miechucino znajdowała się ponownie w granicach Polski (powiat kartuski). Do 1918 obowiązującą nazwą niemieckiej administracji dla Miechucina było Miechutschin. Podczas okupacji niemieckiej nazwa Miechutschin w 1942 została przez nazistowskich propagandystów niemieckich (w ramach szerokiej akcji odkaszubiania i odpolszczania nazw niemieckiego lebensraumu) zweryfikowana jako zbyt kaszubska i przemianowana na bardziej niemiecką - Mechenhof.

W tej chwili wioska zmienia swój wizerunek z typowo rolniczej miejscowości na letnisko, gdyż położona jest przepięknie. Z góry od strony drogi prowadzącej  do  Borucina i Stężycy rozlega się przepiękny widok na jez. Wielkie.

Jezioro Wielkie położone jest bezpośrednio u podnóża Miechucina. Jest to typowe jezioro polodowcowe o charakterze rynnowym, będące pozostałością lodowca skandynawskiego.

Właścicielem jeziora jest Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Gdańsku, natomiast dzierżawcą p. Tomasz Sławiński. W ostatnich latach  na terenie przyległym do jeziora, z pomocą środków unijnych rozbudowano bazę rekreacyjną dla miejscowej ludności oraz dla osób przyjezdnych.

Jezioro to odznacza się wyjątkowo interesującą florą i fauną. Tuż przy brzegu, na podmokłych terenach, można zaobserwować rośliny zimnowodne: turzycę, niezapominajki oraz kwitnące wiosną kaczeńce – knieć błotną. W miejscach osłoniętych od wiatru, gdzie głębokość wody wynosi 0,5-1,5m rozwija się strefa szuwarów. Tworzą ją trzciny, sit, pałka wodna, tatarak, a także sitowie jeziorne.

Szuwary są miejscem, gdzie składa i wysiaduje swoje jaja wiele ptaków wodnych (łabędzie, kaczki oraz gęsi). Za pasem tej roślinności rozrasta się strefa roślin o liściach pływających. Typowymi przedstawicielami tej grupy organizmów są: lilie wodne – grzybienie białe oraz grążele żółte o dużych, sercowatych liściach.

Na głębszej wodzie ciągną się podwodne łąki roślin całkowicie zanurzonych w wodzie o wiotkich ogonkach, do których zaliczamy rogatka i moczarkę kanadyjską. W tej strefie spotykamy także ryby: płocie, okonie, szczupaki, liny, sielawy, węgorze.

Na dnie zbiornika wodnego, w pobliżu brzegu, pomiędzy kamieniami oraz w mule żyją pijawki, niedojrzałe formy różnych owadów oraz ślimaki.

Jezioro Wielkie zaliczane jest do II klasy czystości wód. Powierzchnia jeziora to 33 ha. Jest to akwen przepływowy na rzece Łeba. W najgłębszych miejscach jeziora, by sięgnąć dna,  trzeba zejść na 17-18 m. pod lustro wody.

Do niedawana przebiegała tędy malowniczo położona linia kolejowa Lębork - Kartuzy, a właściwie była częścią szlaku kolejowego Pruszcz Gdański - Łeba, to jedna z najbardziej malowniczych tras kolejowych.  Po drodze można było podziwiać piękne kaszubskie krajobrazy, m.in. lasy, wzniesienia i jeziora. Niestety, dziś nie przejedzie tamtędy żaden pociąg, bo linia jest już rozkradziona, na niektórych fragmentach tory są zasypane przez osuwające się skarpy. Na nasypach porosły drzewa i krzewy :(
Po dawnej kolei pozostały jedynie budynki stacyjne i niszczejący piękny budynek wieży ciśnień.