Pojezierze kaszubskie, podobnie jak cały obszar północnej Polski, pokryte jest osadami wieku czwartorzędowego, pochodzącymi głównie z zasypania glacjalnego. Pokrywa osadów polodowcowych o zmiennej miąższości 100-200 m tworzy powierzchniową pokrywę geologiczną, której zarówno materiał skalny ją budujący, jak i ukształtowanie jej powierzchni są efektem działania lądolodu i jego wód roztopowych. Glacjalny więc charakter utworów skalnych oraz ogromne bogactwo form ukształtowania terenu nadają dominujące piętno krajobrazowi powiatu kartuskiego.

Szlak to „pasmo przystosowane do ruchu krajoznawczo-wędrownego, w zasadzie pieszego lub wodnego, prowadzone po oznakowanych trasach, przechodzące przez tereny krajobrazowo atrakcyjne i łączące obiekty lub ich zespoły, interesujące z przyrodniczego, kulturalnego i technicznego punktu widzenia. Czynny on jest całorocznie lub sezonowo”.

Szlaki nie są jedynie odcinkami dróg łączącymi dwa punkty, ich integralną częścią obok trasy do pokonania jest także otaczający krajobraz, z którym poszczególne fragmenty szlaku tworzą niepowtarzalną kompozycję krajobrazową, mogącą traktować ją jako strefę, gdzie samo określenie pojęcia szlaku turystycznego można traktować jako swego rodzaju oś tej strefy.