Jak przëszła niedzela, tak naszi szlë do Lipna do kòscoła. Le Marcyjanna òstała doma. A pùstki
gbùra Zabłocczégò miałë dokòła las głãbòczi[...] Marcyjannie gwësno straszno bëło sedzec sami,
bò przëszła do stani i rzekła:

- Pòj do chałupë, knôpie, jô cë co dóm!

I dała mie w czeladny gléń chleba, pòsmarowała masłã. Tej wzãła kòrunkã i ùsadła przë piéckù na
ławie. Ale jô jôdł, a czej jem ju pôlce òbliznął, tej jem mùszôł wzerac na dużi zégar, co wisôł na
scanie. Miôł òn biegas dłudżi na pół cygła, a wôżczi jak stąpòrë òpòczné wisałë na grëbëch
sznurach. A pòkąd biegas szedł rôz stądka i nazôd, wiedno w nim nico sã zadzarło, jakbë co
cwiardégò pòłknął. A jô sã pitôł:

- Marcyjanno! Cëż ten zégar tak pòłikô?

- Òn pòłikô czas! - òdrzekła Marcyjanna i zmòwiała dali swòjã kòrunkã.

Tak jô jesz z wiãkszą ùwôgą mù sã przëzérôł. A tak mie sã zdało, jakbë zégar na mie patrzôł
skarnią jak człowiek. Miôł òn na ni dużé liczbë czôrné a na brodze krôsewé kwiôtczi. A jô so tak
ùwôżôł:

- Czejbë òn tak mógł gadac mòwą lëdzką. Cëż bë òn mie naòpòwiedzôł!

A Marcyjanna rzekła:

- To nie je zégar jak jinszé zégarë. Òn wié, co sã stónie w przëchòdnym czasu - òn widzy Smierc!

- Jakùż òn mòże Smierc widzec?

- Òn stanie, bò òn jã widzy na przededwiérzu, abò zacznie bic niedobrą gòdzënã.
Tej Marcyjanna, rzekłszë to, kąsk zbladła, ale pò chwilë dodała te słowa:

- Ale ti niedobri gòdzënë, chtërny jô sã bòjã, ti òn jesz nie wëbił.

Jô na to sedzôł cëchò, bòm so jesz niczegò nie bôcził. Ale stôri zégar scygnął na sã czilka parmieni
słuńca, co przez òkno swiécëłë na pòdłogã, i zdrzôł na dzéwkã jak mądri stôri człowiek, co sã
ùsmiéchô, bò wié wszëstkò. Ale òna tegò nie widzala, bò patrzëła na pòdłogã sztiwno jak gapa w
gnôt - jak to mówią. Tej ji łzë przëszłë do òczu i jãła do mie gadac, jakbëm béł dorosłi człowiek, a
nié môłi Remùs:

- Bôczë, knôpkù, to je tak: Mòcnô je ta chata nasza, w srąb wëbùdowónô z camrów, jaczich ju
dzysôdnia nie natrafisz w czôrnym bòrze. I pòtcëwi w ni mieszkają lëdze. A słuńce zdrzi przez
òkna we wszëstczé nórtë tak, że chòc mieszkómë w lese, widno ù nas i cepło. Lëdzczé òkò w kòżdi
mòże zazdrzec nórt, bò dobrô w nim rządzy gòspòdëni. Ale wierzë mie, knôpkù, kòżdô chata mô
jeden taczi nórt, chdze słuńcu zastôwiają òkno i sąsada nie zaprowadzą. Samò le òkò Bòsczi tam
wezdrzi.

- A cëż w tim nórce jesta? - pitôł jem sã.

- Straszk! - òdrzekła Marcyjanna. - A bôczë, że i naju chata mô taczi cemny nôrt i taczégò
Straszka.

Jô rôd béł wiedzec nico wiãcy ò tim Straszkù. Ale Marcyjanna przeżegnała sã i rzekła:

- W jimiã Òjca i Sëna... Cëż jô cë za bôjczi òpòwiôdajã, môłimù knôpù! - Pòj, dóm cë jesz kawał
chleba, a jak zjész, tej zmówima litanią do Matczi Bòsczi za tegò, co pò swiece wanożi. Bò tak sã
nôleżi w tã swiãtą niedzelã, a nié òpòwiadac bôjczi. - Ale jô wiedzôł, że ta bôjka bëła prôwdą. Lem
nick nie rzekł.

A przë pôcerzu wiednom mùszôł wzerac na zégar, bò mie sã zdało, że òn téż wiedzôł ò tim
Straszkù. Ale pò ten czas ani dzéwka, ani òni mie nick nie rzeklë ò nim, jażem sã sóm doznôł w
dzéń biôłi.