(pòwiôstka) Czedë Pón Bóg zemiã stwòrził I ju kwiatë rosłë na ni, Tedë rãce swòje złożił, Patrzôł z nieba cëchò na nie. Patrzôł na to, co òn zrobił I sã w sercu swòjim cesził, Kòżdi aniół tedë spiesził, Wszechmòcnégò głosno słôwił. Leno jeden stojôł cëchò, Zakrił lice swòje bladé.
Pón Bóg ùzdrzôł jegò diadë
I sã spitôł: „Czë cë lëchò?”
Na to aniół miłosérny,
Bò to jegò jimiã;
„Zdrzë le, Bòże, na tã zemiã,
Czemù bëłes taczi miérny?”
Wszëtkòs dobrze wëpòsażił,
Ale tam, gdze Kaszub stronë,
samé piôchë, samé gónë...
Wëbôcz, żem sã na to skarżił!”
Pón Bóg widzôł, że tak bëło.
Żôl mù Kaszub srodze:
„Obôcz na ti skrzinczi spòdze,
Czë sã jesz co òstawiło...
Wszëtkò, co tam leżi na dnie,
Wszëtczé złota, dijamańtë
I ten żôłti bùrsztin rżniãti,
Niech to na tã zemiã spadnie!”
Rzekł i strojił piôchë płowé
W mòdrëch gónów pasë dłudżé,
Jezór perłë, srébrné strëdżi
I to mòrze bùrsztinowé!
Bògù dëcht sã wëdôwała
Terô nôładniészim krajã
Bez to Jadamòwim Rajã
Zemia ta sã nazëwała.
