Pôrã lëstków, pôrã kwiôtków Z naszich łąków, z naszich sôdków Jô żem związôł w grónkò prosté... Mòże zelskò, mòże òstë Wkradłë sã tu pòkrijómkù, Przëjim razã je w tim wiónkù! Të je znôsz, jô wiém, te kwiôtczi; To są wszëtkò twòje dzôtczi, Co tu rosłë w naszim słunkù. A jak zelska sã tu stałë, Nie wiém... Wierã Mùzë spałë.