Tczëwôrtnô jes, jak dzejów duch,
Co w tobie sã przezérô,
Bò slodë wdôr i rodny chùch
Wespół z tobą ùmiérô.
Tczëwôrtnô jes, jak naji gón,
Do widu ë do słuńca.
Të szerok mdzesz brzëmia, jak zwón,
Na wiedno ë bez kùńca.
Skażoną miôł ce, wej, cëzyńc,
I znikwic chcôł do nédżi,
Le më cë dómë w pałac przińc
I w pierszé sadnąc rédżi.
Ò, mòwò starków! Nad twój zwãk
Nick lepszégò nicht ni mô!
Jô lubiã cã, móm ò ce lãk,
Ce stracëc strach mie zjimô.
Jô ùkòchôł ce jak no brat
Widzałosc zaczarzoną,
Òd małoscë do stôrëch lat
Jes dlô mie namienioną.
W ce dëch, zarzekłô dësza je
I serce naji lëdu.
Ze zgardë më ce dwigniemë,
Rozwicô dożdôsz cëdu.
Ò, mòwò starów! Më ce w strój
Òbleczemë bùszny,
Że mdzesz sklënia jak gwiôzdów trój,
Jak słuńca wid pëszny!
