Sarczësti sztorm z mòrzô zarëczôł wierzeji,
Niósł szëmòt ze sobą drzéwiãt pòłómionëch,
Z nim skrzeczi mewów lecą rozżalonëch,
Co w głos pò dunach płaczą ë wëwiejach.
Mòrzkùlcowie z głãbi łepë wëcygają,
Z òtemkłima pëskama, namikłim włosã,
Zaklãcô szepcą jaczims dzëczim głosã,
Biôłognôcanyma grabcama wëwijają.
To òkrãt złapią ë pòd górã dwigną,
To w słoną òtchłóń bôt za sobą wloką,
Bë gò zgrochòtac, zgniesc ë na sztrąd szmërgnąc,
Bë dëszã wëcësnąc z jaczégò człowieka.
Czej jim sã to ùdô, szôleją bez kùńca
Ë na dnie mòrza brewerie sprôwiają,
Wiłë ë wòdnice sprôszają do tuńca
Ë w mòrsczi pianie sã z sobą kùlają.
A zdô sã, że wichrë i wałë sã sprzëgłë,
Że grzmòtë do taktu walą ë parónë,
Że widë łiskawic ë blôsczi sã zbiegłë,
Bë żëcé na mòrzim ë lądze zbic w trónë.
