Dąb paje prãżił w arkónie,
Wòłôł: „Mie sã nic nie stónie,
bò jem mòżny, bò jem król!
Co mie jinëch strach ë ból?”
Czej czuł skardżi pòd kòróną,
zadzerżëstim krzëknął tónã:
„Chto na dole na miã chlëchô?
Radzã jemù, bë béł cëchò!
Przece, knyrpsë, waji broniã...
Le mùszita zôs co dac;
dzys brëkùjã wikszi plac.”
Na to lëpa takô cëchô
rzekła jemù bez pòspiechù:
„Prôwda, panie, mòcny jes;
môłëch grãdzysz jak sóm pies,
tak jak kòżdi wiôldżi pón,
co słabszim tatczëznã wzął”.