Béł baro pëszny ògard. Tam rosłë òd strumiannika jaż do rujana rozmajité kwiatë. Bëłë tam róże,
lëlije, lëlijczi, gladióle, tëlpónë, margarétczi, astrë, mòdri lëpin, knąpczi i jesz wiele jinszich
kwiatów.
Midzë tima kwiatama rosło karno pòkrzëwów. Tacëłë sã òne midzë wiôldżima kwiatama i żëłë
wcyg w strachù, żebë jich chto nie wzął na jôdã dlô pilów abò nie wërwôł i nie szmërgnął na
smietnik. Wcyg òne płakùlkałë i jiscałë sã na swój kawel.
W nym ògardze na łôwce sôdiwôł jeden starëszk, chtëren chòrzôł na ląbianié. Jednégò dnia, czej
òn wëgrzéwôł w ògardze swòje zbòlałé nodżi, tej òdezwôł sã głos:
- Më ce wëlékarzimë!
Starëszk sã òbezdrzôł wkół, ale niżódnëch lëdzy òn w ògardze nie ùzdrzôł.
- To më, pòkrzëwë, ce wëlékarzimë - òdezwôł sã znôw ten jistny głos.
Starëszk wszedł midzë pòkrzëwë, a òne kùszkałë jegò chòré nodżi. Tak sã lékarził starëszk przez
czile miesãcy, a tej béł zdrów jak rëba i przez całé żëcé w swòjim ògardze dozérôł pòkrzëwë, jakbë
to bëłë nôpëszniészé kwiatë. A pòkrzëwë bëłë terô wiesołé i sã ùsmiéwałë. Nicht ju wicy nie czuł w
tim ògardze jich nôrzécczi.
(Dzéwczã i krôsniãta)
