Na mùzyce sylwestrowi zeszło sã dwanôsce bracynów. Bëlë to: stëcznik, gromicznik, strumiannik,
łżëkwiôt, môj, czerwińc, lëpińc, zélnik, séwnik, rujan, lëstopadnik i gòdnik. Òni sã sztridowelë ò
to, chto z nich je nôwôżniészi. Pierszi òdezwôł sã stëcznik i rzekł:
- Dożdżëta le përznã i ùzdrzita, jak mie lëdze mdą witac.
Tej òdezwôł sã gromicznik i rzekł:
- Czejbë nié jô, tej lëdze bë wcale nie wiedzelë, co to je zëma. Dzôtczi bë ni mia, czej na sónkach
ani na szrëcach jezdzëc.
Na to strumiannik:
- A czej jô przińdã, tej drzéwiãta, kwiatë i ptôszczi bùdzą sã ze spikù.
Na to łżëkwiôt:
- A czej jô jem, tej je jesz pëszni na swiece.
- A czej jô jem, tej jesz je lepi - sztridowôł sã môj.
- Nôlepi je, czej jô jem - rzekł czerwińc.
- Wa wszëtcë nie jesta nick wôrt - wëszczérzôł sã lëpińc. - Czej jô jem, tej je nôcepli i nôpëszni na
swiece.
Na to zélnik:
- Czejbë nié jô, tejbë lëdze ni mielë chleba.
Tej òdezwelë sã trzeji bracynowie razã; béł to séwnik, rujan i lëstopadnik:
- Czejbë nié më, tej bë lëdze ni mielë bùlew, wrëków ani brzadu.
A gòdnik na to:
- Czej jô jem, tej je gwiôzdka, na chtërnã sã ceszą i dzecë, i wiôldżi lëdze.
Wëbiła dwanôstô w nocë i zaczął sã nowi rok. Stôri Rok òddzãkòwôł sã z Nowim Rokã. Nowi Rok
czuł sztridkã dwanôsce miesąców i rzekł jima:
- Wa wszëtcë jesta równo wôżny. Czejbë jednégò z waji nie bëło, tej jô bë mùszôł jic òd lëdzy
precz.
Òd negò czasu no dwanôsce bracynów żëje w zgòdze i wicy sã ò nick nie sztridëją.
(Cëdowny wzérnik)
