Zablądzony wieczórk
W tim cëchim malënowim lese
Zagrôl na òrganach zlotëch
I smiôl so smiôl do swòjich lëdzy
Rozmiszlô so wieczórk nad wòdą
Razã z dzëwima gãsama
I w remionach swòjich gòrącëch
Trzimô malinką zlotą ribkã
Z dôwien dôwna lëdze so rozpòwiôdelë
Że wieczórk przëniese jima szczescé
W kòlibkach so dzece smielë
Te co malo malo widzelë
Ò pòrénôszk mają ju ò ce zabëté
Wieczórkù z dôką zaklãtą
Twòje biôlé remiona i czerwioné skarnie
Są zabëté dôwno
Jezora so zôs szpéglëją bez ce
Bez twòjégò letëchnégò wiaterkù
Òni ce ju nie brëkùją
Të ju pewno do nich nie przińdzesz
Të niósł wësok nad jezorã królewnã w rãkach
Òna so tak do ce smia
Aż ji wińc zelony spôdl nóm do nóg
A sëknia ùmòczëla so w jezorze
Na stole le òstôl zbón zëmny glëniany
Nënka z tatkã pilë prawie kawã
Jak të so jachôl karétą
Zaprzéglë w rozmajité ptôsze
Më so pòtemù rozpòwiôdelë
Jak të tu bél w nen czas
Nasz zmëszlony wieczórkù.
