Wieczór, jak le so zaczãło scemniac, całé hùrmë młodzëznë spieszëłë w stronã sobótkòwégò grądu.
Szło téż wiele starszich lëdzy, a midzë nima nôstarszi chłop we wsë, Kùba Łisk, chtëren miôł ju
prawie sto lat, sëwi jak gòłąbk, ale jesz zdrów ë razny. Nie felało téż ë dzecy, chtërne biegałë ë
krącëłë so midzë starszima, rozesmióné ë wrzeszczącé na całi głos, jak no dzecë. Zapôlonô beczka
czerwionym płomieniã òswiécëła plac ë zgromadzonëch lëdzy.

Wnet spòd gãstégò krzôka òdezwa so harmónika skòczną nótą. Młodi kawalrowie pòdchwôcëlë
nótã ë zaczãlë spiewac, wnet téż pòmògłë jima dzéwczãta. Jinszi zakrziknãlë do tuńca ë zarôz téż
zarojiło so òd pôr tuńcëjącëch dokòła ògnia. Wiele dzéwczãt miało według stôrégò zwëczôju włosë
przëstrojoné bëlëcą, żebë jima dobrze włosë rosłë ë przez całi rok nie bòlałë jima głowë.

Roztopioné néżczi smòłë zaczãłë kapac z beczczi ògnistima kroplama na drzewò ùłożoné dokòła
sobótnika, chtërno zapôloné jesz jasni òswiétlëło całi grąd. Stało sã tak jasno, że jaż gwiôzdë
przëbladłë, a nów ksãżëca, co swiécył nad westã, schòwôł so za białawi blón. Dokòła ògnia zrobiło
so terôz tak gòrąco, że zmãczoni tanecznicë sadlë so z dôleka òd ògnia i òdpòcziwelë.

Ledwò jednak ùsadlë, òdezwa so mùzëka, a na placu zjawiła so gromada przebiérańców. Na
przódkù jachôł na biôłim kòniu król z kòróną na głowie, za nim na czôrnym kòniu kat z larwą na
twarzi i z wiôldżim mieczã w rãce. Òprócz nich sãdza, szôłtës ë słëga.

Zaczãło so scynanié kanie. Szôłtës z wiôldżégò arkùsza papiora czëtôł różné wiôldżé winë kanie z
całégò rokù. Lëdze so smielë ë w rãce klepelë, ale niejeden czuł, że midzë czëtónyma winama bëłë
ë jegò, dobrze pòdezdrzóné ë spamiãtóné. Sãdza pò namëszlenim ë naradzenim so z królã, skôzôł
kaniã na smierc przez zetnienié głowë. Czej król wirok zatwierdzył, kat pòdeszedł do słupka, do
chtërnégò bëła przërzeszonô z glënë ùlepionô kania, ë scął ji głowã, a te miecz rzucył na zemiã.
Słëga pòdeszedł, pòdniósł miecz, przëgarscą trôwë òcarł gò nibë z krwie ë zawinął w czerwioną
szôtorã, pòczim zarôz zdżinãlë w krzach.

Òdezwa so zôs mùzëka do tuńca. Pierszi wëskòklë pòdrosłi pasturze, kòżdi do wëzdrzonégò
dzéwczëca, chtërny pòdôł mùcã czë czôpk. Jak dzéwczëcu knôp so widzôł, te pòdóną jim mùcã czë
czôpk wëstrojiła szléfkama ë tuńcowa z nim całi wieczór. Biédny béł ten, na chtërnégò dzéwczãta
so ùwzãłë. Ten ze swòją czôpką chòdzył òd jedny do drëdżi, jaż so jakôsz nad nim nie zlitowa.

W przerwie midzë tuńcama, jak zmãczoni tanecznicë òdpòcziwelë, stori Łisk, chtëren sóm wiele
przeżił ë widzôł, a jesz wicy pamiãtôł z òpòwiôdaniégò, òpòwiôdôł, jak to czedësz biwało. Przed
latama latecznyma bëło na swiece wiele czarowników, a jesz wicy czarownic, chtërné w sobótkòwą
noc lecałë na Łësą Górã, na spòtkanié ë zabawã z pùrtkama, ale jesz przed tim, wieczór, robiłë
wiele szkòdë lëdzóm. Òsoblëwie wiele z nich lubiło òdbierac krowóm mlékò abò niszczëc zbòża na
pòlach. W ten dzéń pasturze i pasturczi plotlë wińce z mòdrôków ë strojilë nima krowóm rodżi, a
gãsóm szëje. Te winôszczi nôlepi strzegą dobëtk przed czarownicama. Żebë ùstrzéc pòla przed
czarownicama ë òswietlëc jima drogã na Łësą Górã, lëdze prawie w kòżdi wsy pôlëlë sobòtczi.
Terôz ten zwëczôj pòmale dżinie[...]

(Wëjimk z: Pòkąd bãdą bôtë)