Jednégò dnia, krótkò z pòrénkù, szedł stôri Kąkòl òpòslôdë za wòzã, chtërnym Gùst wiózł
skrzinczi z rëbama złowionyma w nocë. Szedł dosc cãżczima szlachama dróżką przez dunë zarosłé
chòjnowim lasã, w chtërnym, ju tak blëżi chëczi, trôfiałë so tam-sam dąbczi ë bùczi, a téż môlama
krzôczi leszczënë. Na sami grancy, midzë rządowima dunama a jegò włôsnoscą, rósł stôri, baro
gałãzësti dąb, a pòd nim, w céni jegò wietwów, zelony mech, w chtërnym stojałë rzôdkò krzôczczi
bòrówków.
Zamëszlony wezdrzôł na nen dąb ë tak sóm do se rzekł:
- Chto wié, chto to tu ce zasadzył ë czedë. Gwësno ju pôrã pòkòleni ùmarło òd tegò czasu, a të
stojisz. Czejbës tak mógł gadac, to bës gwësno wiele cekawëch rzeczi mógł pòwiedzec.
Spùszczôł pòmale wzrok z wietwów na jegò grëbi piéń, na grëbą, pòpãcóną kórã, na wëstającé z
zemie kòrzenia ë... jaż òstôł stojąc. Prawie swòjim òczóm nie wierził: w zelonym mechù stojało
pôrã zachtnëch prôwdzëwëch grzëbów. Pòdeszedł òstróżno do nich, wërwôł je ë pòłożił na grëpkã,
a te zaczął so òbzerac dokòła, czë dze w mechù nie mdze jich wicy. Ë téż jo! Nalôzł jesz pôrã
miészich, chtërnëch głowë nie bëłë jesz wërosłé wëżi mechù[...] Terôz miôł kłopòt, jak je wzyc
dodóm, ni miôł przë se nic, w co bë je mógł włożëc. Òstawił je wic na grëpce ë szedł do chëczi.
- Rózkò - rzekł, jak wlôzł w kùchniã - wez le ten wikszi kòszik, co stoji w kòmòrze, a biôj do
naszégò granicznégò dãba, tam të kòl nie cosz nalézesz ë przëniesë to dodóm[...]
(Wëjimczi: Pòkąd bãdą bôtë)
