Kaszubi mieli swój udział także w wojnie polsko-radzieckiej lat 1918 - 1921. Jak wynika z pisma Przewodniczącego Wydziału Powiatowego w Kartuzach mgr Jana Beliny z dnia 19 października 1938 r. w walkach tych poległo 27 żołnierzy z byłego powiatu kartuskiego. Przytaczam zapomniane fakty z dziejów Kartuz, które swe potwierdzenie znajdują w aktach archiwalnych. Pewne jest jednak, że i inni Kaszubi brali udział w tej wojnie, a ich udział został odnotowany tylko w archiwach rodzinnych.

W walkach z Rosją Radziecką brał udział mieszkaniec Parchowa  „Leon Jakusz, - sierżant Wojska Polskiego, dowódca 4 kompanii 66 pułku piechoty, kawaler Krzyża Waleczności, który poległ w walce z bolszewikami za Wolność Ojczyzny na polu chwały dnia 5 sierpnia   1920 r.”[2].

 Z gminy Kamienica Szlachecka poległ mieszkaniec Borzestowa Bernard Formella, ur. w 1899 r.[3], zaś z gminy Sianowo poległ jeden mieszkaniec nieznanego nazwiska.

 Zarząd Gminny w Żukowie informował Starostę Powiatowego w Kartuzach o tym, że w walkach z Rosją w 1920 r. z terenu gminy polegli: Jan Hirsz i Bernard Wien - obaj z Żukowa, Antoni Hinz z Borkowa i Józef Bisewski ze Smołdzina. Miejsce pochowania poległych jest nieznane.

Z gminy miejskiej Kartuzy poległ w sierpniu 1920 r. w Tarnowie Leon Wróbel (ur. 1901 r.). W Toruniu - wskutek odniesionych ran - zmarł w szpitalu w lipcu 1920 r. Teodor Klonowski (ur. 1901 r.), zaś w Hołowczycy na Podolu poległ w dniu 19 czerwca 1920 r. Jan Sternicki (ur. w 1899 r.).

Z terenu gminy Chmielno w walkach polegli: Franciszek Brzeski (ur. w 1900 r.) z Miechucina na froncie k. Kobrynia w 1920 r., Józef Hinca (ur. w 1902) z Miechucina - również na froncie k. Kobrynia w 1920 r. oraz Bernard Brylowski (ur. w 1902 r.) z Brodnicy w szpitalu w Wilnie na skutek ran odniesionych na froncie  k. Wilna w 1920 r..

Z  gminy Goręczyno poległ Józef Węsiora z Goręczyna (ur. w 1893 r.), a z gminy Sierakowice Franciszek Brzeski z Gowidlina, Bolesław Piepiórka z Pałubic i Władysław Piask z Puzdrowa.

Z terenu gminy Stężyca poległo na froncie wschodnim w latach 1919 - 1920 aż 6 żołnierzy. Byli to Augustyn Omernik ze Stężycy (ur. w 1897 r.), Franciszek Szulist (ur. w 1896 r.) z Gostomia, ochotnik 3 plutonu Strzelców Kresowych Antoni Bemowski (ur. w 1894 r.) z Gołubia, Jan Kryszewski (ur. w 1902 r.), Józef Patoka (ur. w 1902 r.) z Sikorzyna i J. Formela ze Stężycy[4].

W dniu 28 czerwca 1919 r. podpisany został pokojowy Traktat Wersalski z Niemcami, na mocy którego m.in. 62% powierzchni Prus Zachodnich - w tym prawie cały powiat kartuski - wracały do Polski. Od tego czasu rozpoczął się proces przygotowywania do likwidacji administracji niemieckiej oraz opuszczenia przez nią Pomorza. Natomiast delegaci polscy budowali nową administrację i przygotowywali się do przejęcia tych ziem przez Polskę, co następowało w przeciągu miesiąca stycznia i lutego 1920 r.. Do Kartuz wojsko polskie wkroczyło w dniu 8 lutego 1920 r..

Już w początkach lutego 1920 r. wiedziano w Kartuzach, że Niemcy niebawem opuszczą Kaszuby. Stacjonujący w Garczu niemiecki Grenzschutz (Straż Graniczna), w skład którego wchodzili żołnierze regularnej armii niemieckiej ustępował w kierunku przejścia granicznego w Gowidlinie względnie Kamienicy Królewskiej.

Postanowienia wersalskie o włączeniu terenów Kaszub do Polski wymagały jednak wielu przygotowań wojskowych, które podjęte zostały w końcu 1919 r. w Warszawie. Po ratyfikacji w dniu 10 stycznia 1920 r. Traktatu Wersalskiego przez Rzeszę Niemiecką, w dniu 17 stycznia na te tereny wkroczyły wojska polskie Frontu Pomorskiego pod dowództwem generała Józefa Hallera.

Do Kartuz oddziały „błękitnej armii” gen. Hallera - 1 Pułk Ułanów Krechowieckich wkroczył w dniu 8 lutego 1920 r.. Administracja niemiecka przekazała swą władzę administracji polskiej. Ludność kaszubska serdecznie witała wojska polskie, a w jej imieniu - mecenas Emil Sobiecki jako pierwszy polski starosta powiatu kartuskiego.

W dniu 10 lutego 1920 r. „błękitna armia” zakończyła przejmowanie Pomorza we władanie Polski, zaś sam generał Haller dokonał w Pucku symbolicznych zaślubin Polski z morzem. Natomiast (...) następne dni lutego - jak pisał w swych „Pamiętnikach” gen. J. Haller - wykorzystałem do objazdu całego Pomorza, a więc miejscowości: Działdowo, Lidzbark, Brodnica, Wąbrzeźno, Grudziądz, Gniew, Tczew, Kościerzyna i Kartuzy, a wreszcie tucholską puszczą przez Chojnice, Koronowo, Nakło zajechałem do Bydgoszczy, którą zajęły już wojska Dowbora- Muśnickiego (...)[5].

Był to pierwszy kontakt generała Józefa Hallera z Kartuzami. Kolejny raz odwiedził tę miejscowość w 1922 r., a następnie brał udział w uroczystości odsłonięcia i poświęcenia Figury Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej w Parku Miejskim w dniu 14 sierpnia 1927 r..

Z ważniejszych uchwał Sejmiku Powiatowego wymienić wypada uchwałę z dnia 22 maja 1922 r. upoważniającą Wydział Powiatowy do utworzenia Spółdzielni Drukarni Polskiej, z nabyciem udziałów w sumie 2.000.000 marek polskich.

Uchwałę wykonano w ciągu tego samego roku i w dniu 16 października 1922 r. w obecności ówczesnego Wojewody Pomorskiego Jana Brejskiego, Naczelnika Wydziału Przemysłu i Handlu Celichowskiego i starostów powiatowych: puckiego Lipskiego, wejherowskiego dr. Chmieleckiego, kościerskiego – dr. Mellina, tczewskiego – Dytkiewicza, dwóch przedstawicieli Związku Obrony Kresów Zachodnich z Poznania, Prezesa Sądu Okręgowego w Starogardzie Jackowskiego odbyła się uroczystość poświęcenia Drukarni przez ks. prob. parafii kartuskiej, ks. Krysińskiego. Drukarnia ta umożliwiła wydawanie polskiej gazety pod tytułem „Gazeta Kartuska”, jako bezpartyjnego pisma katolicko - polskiego dla powiatu kartuskiego. Pierwszy numer tej gazety ukazał się w dniu 3 października 1922 r. wydawcą i redaktorem tej gazety jest Jan Bieliński z Kartuz.

W dniu 16 października 1922 r. nastąpiło również poświęcenie nowego Szpitala Powiatowego własności Powiatowego Związku Komunalnego oraz Sierocińca pod wezwaniem św. Wincentego a Paulo pod kierownictwem sióstr miłosierdzia.