Czej to drużba prawił mòwã, tej z kòmórczi w bòkù
Wëtknął główkã jaczis anioł w òsemnôstim rokù
I le mrugôł wstec na drużbã, jak czej trus, òczkama,
Ale skòrno drużba wëszedł, zdżinął za dwiérzama.
Tej Czôrlińsczi sã zapitôł òrganistë drucha,
Co za jedna tam w kòmórce krëje sã dzewùcha.
Òrganista sã ùsmniéchnął, òtwòrził kòmórkã
I pòkôzôł szlachcëcowi swòjã pannã córkã.
Białka nôgle sã na lëcach ògniã zapôlëła
I sëczenkã, chtërną szëła, z rãkù ùpùscëła.
Szlachcëc zwinnie tej przëskòcził, pòdôł ji sëczenkã,
Czim natëchmiast so pòjednôł ùrodną panienkã.
Schilô główkã i gòscowi skłôdô swą pòdzãkã,
A, czej òjc ji kôże, nawet pòdôwô mù rãkã.
Òrganista tej bez midżi znak dôł swòji córce,
Be zagrała Czôrlińsczémù co na klawikòrce.
Białka sã to czerwieniła, to jak kréda bladła,
Ale wreszce do dłudżégò pùdła grac zasadła.
Klapã w górã tej pòdniesła, rozłożëła nótë
I zaczãła bic pôlcama w biôłé pùdła gnôtë.
Z gòscã bliskò klawikòrtu sadlë so rodzyce,
Abë słëchac, jak wëpadnie òno w gnôtë bicé.
Białka tłëcze prawą rãką na òteczné gnôtë,
Cenkò, jak to mùzëkùją pò stodołach kòtë.
Razã ale wali lewą, jakò bë pò basach,
Grubò, jakò czej skrzëpią cãżczé wrota na zôwiasach.
Rôz zdôwało sã, że tësąc żabów skrzeczi w błoce,
Pòtim znôwù, jakbë twardé żôgòwelë kloce.
Wreszce raptã przeskòczëła w melodiją smùtną,
Jak czej w pùstą noc na nótã spiéwają pòkùtną.
Pòkôzała biôłé ząbczi i pòdniesła główkã,
Tej zaczãła do mùzëczi spiewac jim frantówkã:
Na ny kãpie, na zelony, na Żôrnowsczi Wòdze,
Sedzôł czedës smòk òkrutny w mùrowanym grodze [...]