Chòc Jagatka ju do kùńca piesnią wëspiéwała,
Jednak wiedno paluszkama dali przebiérała.
Szkòda jeno, że nie czuła sama ju, co grała,
Bò Czôrlińsczi zaczął chrapac, że jaż jizba drgała.
Wej frantówka pana gòsca czësto dëcht ùspiła,
Takô bëła w melodiji czarëjącô sëła.
Drzémôł so na klawikòrce głowã mając w rãkù
I chrapanié swòje miészôł do mùzëczi brzãkù.
Gwizdôł bez nos, jak czej wartôrz na piszczôłce w nocë,
To wëdôwôł znôwù tónë jak groch na rzeszoce.
Czasã jãknął, jakbë w bòkù jegò kłoła kòlka,
Tej zawôrknął jak przë snucu próżnô warczi szpólka.
Czej tak drzémôł so Czôrlińsczi, tej sã jemù sniło,
Że w kapùzë jegò całé piekło sã rojiło.
Tësąc kãsëch czartów w òny wëprôwiało skòczi,
A jak wiorë chùdzy bëlë kãsy ni biédôcë.
Tej zlitowôł sã nad nima wëjął z czeszeni
Dużą szczukã i jã pòdôł czartóm na zjedzenié.
Czarcë chcëwie z jegò rãczi dôr ten òdebrelë
I gò zarô na kawałczi kłama rozszarpelë.
Ale nôgle tej wëpôdô z rëbë ny wnãtrznosców
Czôrnô dësza, co ni cała ni mô, ani kòsców.
Czarcë zarô sã rzucają z wszësczich strón zawzãce
I chwëtają jã za nodżi i za òbie rãce.
Tej wtłoczëlë nie pitając dëszã do kapùzë,
Pòczim ò nią grac zaczãlë w òłowianné gùzë.
Wnet ją wëgrôł kąseczk z fifã Smãtek, krewny Mòrë
Wzął ją w zãbë razã z mùcą i fiu! fiu! za górë.
Rëbôk mësląc, że na jawie tracy swòjã mùcã,
Krzëknął jak czej ùtrôpiony: - Zdżeta le, kaducë!
Czej Jagatka to ùczuła, zarô grac przestała,
A ji matka z wërzasniãcô ledwie nie òmglała.
Zaczinają pòswiãconą wòdą gòsca żegnac,
Abë czartów i kaduków òd niegò òdegnac.
Tej złé dëchë Czôrlińsczégò zarô pòniechałë
I ju wòlni jegò piersë sobie òddichałë,
Wiãc kòbiétë terô bëłë kąsk ùspòkòjoné,
A tej szepnął òrganista do swi luby żonë:
- Le gò nie dej tu przebùdzëc, bò òn zmãczon z drodżi! -
Widac, że mù na sëmieniu cãżi kłopòt srodżi.
Niechże Pón Bóg lëtoscëwi mégò drucha strzeże!
A tej pòszedł pón bakalôrz zwònic na pôcerze.
