Szlachcëc zanim jesz w Główczëcach pòszedł do pastora,
Szukôł piérwi swòjich Żëdków, co jich zgùbił wczora.
Wëpëtiwôł sã kògùskò trafił le na drodze,
Ale darmò! - Tak przepadlë jak czej kam we wòdze.
Le dzekùtnik, co z Lãbòrga przëjachôł w ti chwilë,
Rzekł mù, że tak z mãdel Żëdów widzôł stąd trzë mile.
Czôrlińsczémù sã nie chcało ju za nima gònic,
Wiãc so pòszedł do pastora i kôzôł zazwònic -
Za nã duszã, co przed swiãtim Piotrã stanãła bez mùcë.
Czej sã z wieżi brzãkòt zwònów dalek rozbiegiwôł,
Tej pón ùsôdł na kamieniu i sã przësłuchiwôł.
Òdezwałë sã trzech zwònów brzãczi pòkłóconé,
Jãk żałosny sląc w pòwietrze w tã i òwą stronã.
Brzãk sygnarka nôtwardzészi béł w miészónym chórze,
Wòłôł, jakbë zwònił skargã: - Grzésznika Bóg kôrze!
Za nim môłi zwón wëdôwôł miłi głos, ùroczi,
Przëgłëszając skarżëcela zwònił: - Bóg wë-bôczi! -
Dużi zwón dwa pierszé wiedno gòdzy jak le mòże,
Litoscëwie za zmarłégò prosy: - Zbaw gò, Bòże! -
Tak szło wiedno, pierszi wòłô: Grzésznika Bóg kôrze!
Drëdżi zwòni: Bóg wë-bôczi! - Trzecy: Zbaw gò, Bòże! -
Wreszce pierszé dwa ùcëchłë, le nen trzecy dużi
Głosył swòje: - Zbaw gò, Bòże! - Jesz chwileczkã dłużi.
Czej òstatné wëdôł zwãczi żałosnie a czësto,
Tej nastała chwila głëchô... tesknô... ùroczëstô...
Czôrlińsczémù, co przë wieżi sedzôł w zamëszleniu,
Srodze letkò sã zrobiło terô na sëmieniu.
Wiedzôł, że czej zwón proszący przemógł òba drëdżé,
I że prosto ju do nieba jegò dësza pùdze,
Bò tak mówią dłudżim wiekã pòsëwiali ludze;
Wiedzôł, że mô dobrze terô tam na tamtim swiece,
Wiãc spòkójny i wesołi òpùscył Głowczëcë[...]
