Dużi kawałk zemi kaszëbsczi pòkriwają lasë, ale żóden nie je taczi wiôldżi i pełen tajemnicë jak
Las Mirochòwsczi. Òd Mòjsza i Gbùrsczi Kamienicë na zôchòdze słuńca do Sëtny Górë i Czarcych
Błot, òd Miechùcëna i Dzéwczi Górë na pôłniu do wiôldżégò kamienia przë Nowi Hùce i do
Kłãczna: na taką szerzą i dłużą òn sã rozsôdł z wòjskã swòjich stolëmnëch bùków, dãbów, chòjn i
ptôszich drzéw. Dniama całima pò nim błądzëc mòżesz, nie naszedłszë żëwi dëszë. Leno wiôldżi
jezora òtmikają duktë dlô wiatrów i słuńca i leżnosc dają wësoczim ùzémkóm i kòrunóm drzéwiãt
do przezéraniô sã w zwiercadlë swòjich wód. Nańdzesz w dołach zataconëch błotka i łączi, chdze
sã pase jeléń i sarna. Zabłądzëc mòżesz na zybi straszny, kądka pòrene i pò zôchòdze słuńca górą
letkò wãdrëje Duch Lasu i cã prowadzy na pewną smierc, złi, że lëdzczé òkò zazérô do jegò
państwa. Tedë żóden twój krzik cã nie retëje, bò twòjégò zéwù nie pòslą drzewa dali do lëdzczich
ùszu. Le westchniesz do Matczi Bòsczi w te słowa: - Jidã dali, dali w las, weznã Nôswiãtszi Pannë
Mariji Matczi pas! - Tej zakrzikną sowë w strëpiałëch durach dãbów, òmónë sã rozbiegną i Aniół
Stróż pòkôże cë zeloné kãpë, pò chtërnëch skôczącë wëbłądzysz na cwiardé grądë. Jidącë staniesz
kòle fùńdamańtów przidczi górë. Czej wińdzesz na ji wiéchrz, widzysz, że òna òkrãgłô i wkół
ùsëpóny na spichù òbronné wałë ze zemi. W jedny stronie widzysz napół zasëpóną lëstama
stëdnią, a pòd jednym z krzów grabòwëch, co tam rosną, leżi pies czôrny. Leżi nieżëwi. Pësk
schòwôł w trôwã a mùchë pò nim chòdzą. Ale nocą w gòdzënã duchów òn òżëje, biegô wkół wałów
i szczekô jak jinszi pies na gbùrsczi òbòrze. Chto tądkã nocą z Bącza, Szop abò Bòru jic mùszi, ten
przërëchli krokù czëjącë szczekanié psa na zómkòwiskù i sã przeżegnô, bò mù straszno. A lesny,
chtëren z nabitą rącznicą pilëje na sôrena, pòdniese sã i jidze dali nie wëstrzeliwszë w psa, bò wié,
że na niegò kùla żódnô nie ùlónô. W głãbòczich dolënach priskają tam ze zemi zdroje i wąsczima
rowama płëną kù pôłny nocë: to są zdroje Łebë, chtërna na zôchód słuńca płënie i w niemiecczi
Pòmòrsce przez Łebsczi Jezoro wëpłiwô w mòrze. Tam w nëch dolënach ùzdrzisz mòdżiłë
stolëmów, chtërné głãbòkò leżą pòd górama kamieni. Strzód wësoczich drzéw na wiżach nańdzesz
dużé kamienie sztôłtów lëdzczich, pòstawionëch w kòle jak do tuńca. Lëdze ò nich pòwiôdają, że
to zaklãti wieselnicë. Tam sã rodzą pòwiôstczi i bôjczi, chtërne stôri lëdze wieczorama przë
kòminkù pòwiôdają, tam dzëczi zwiérz i ptastwò lasowé mają swój rôj, swòje państwò i wòlą.

W głãbi tegò lasu czile wsy sedzy nad zdrojama Łebë: Bór, Bącz, Szopë. Ale na skraju ùsadła dużô
wies Swiónowò, chtërnô w swòjim kòscele chòwie cëdama chwalny òbrôz Matczi Bòsczi
Swiónowsczi. Niedalek leżi Mirochòwò, chtërno za czasów krzëżacczich wëjãło berło z rąk
Chmielna jakò stolëca zemi.

Przez ten las kómpanijô pùscëła sã na Strzépcz.