W Pùcczich Górach spiącé wòjskò -
Głosy stôrodôwnô wiesc -
Żdże na swòje wëbawienié,
Bë Pòmòrzu pòmòc niesc.
Subisłôw w łiszczący zbroji
Trzimô berło, jegò skróń
Kòruną je òzdobionô,
Jegò wzrok zapôdô w tóń.
Spiącë są jegò ricerze,
Òdżin dzyrsczich òczu zgasł,
Òni żdżą na zbôwczé słowò,
Że ju nadszedł dlô nich czas.
Głowã jich òkriwô sziszôk,
A ù remión skrzidła snią
Dłudżi miecz przë bòkù łiszcze,
Złoté jich òstrodżi lsnią.
Stojigniew je w spiącym gronie,
Ale ùcëchł spiéwù czôr,
Lutnia drzémie w jegò rãce,
Jednak w òkù płonie żôr.
W jegò sercu rosce chwała,
Cëchò jegò warga drgô,
Na wëniosłim jegò czole
Skra nôrodny spiéwë grô.
Milczi òn i wszëtcë milczą,
Kropli słëchac wòlny spad
Jaż zaswitô wiôlgô zorza
I ògarnie całi swiat.
Zadërżą tej Pùcczé Górë
I zawôrknie głëchi grzmòt,
Skrzëpiąc jãknie złotô bróma
I òdemknie tajnie grot.
I nasz Grif nad mòrsczim brzegã
Swój zdobëtny krziknie biég
Òd Parsãtë jaż do Wisłë
I pò Wartë mãtny brzég.
Spiącé wòjskò sã przebùdzô
Z wiekòwégò swégò snu,
W pôłnym sã wëléwô szëkù
Z pòszëmã wòlnégò tchù.
Subisłôw na czele jedze,
Zôpôł w jegò sercu wrze,
Òn òdwiecznëch wrogów bùchã
W òstateczny walce trze.
Kòruna na głowie łiszcze,
W jegò rãce miecza gróm,
Strzód òkrzëkù ògarinô
Swégò ksãstwa wieczny dóm.
(Wëjimk: Dobrogòst i Miłosława)
