W zemi białogardzczi je góra, w chtërny przebiwô król kaszëbsczi. Ògromny òtwór prowadzy do ji
wnãtrzô. Pewnégò dnia spùscëło sã w tã òtchłóń dwùch dzyrsczich chłopów. Co òni tam widzelë,
to òni wiérnie òpòwiedzelë:
Przecudny je tam ògród, w chtërnym pôłno wòniającëch róż i kwiatów. Na westrzódkù stoji
wiôldżé drzéwiã, ùdżinającé sã òd biôłégò kwiatu wëdającégò miłą wòniã, jakbë òd rajsczégò
drzewa.
Za ògrodã rozpòscérô sã zelonô łąka, òtoczonô wkół krzama, w chtërnëch pôłno je ptôchów
spiéwającëch. Za tą łąką wznôszô sã mòżny zómk, chtërnégò wieża i dak szczerim złotã sã łiszczą.
Jak ma to wszëtkò pòdzywiała, wtim stanãło midzë nama chłopiã jak aniół snôżé, wzãło nas za
rãce i prowadzy do zómkù. Òkna bëłë òtemkłé i ma czëła cudną grã na harfach za serce
chwôtającą. Dzéń béł pògódny, słuńce skrzëło. Wtim żôłté chmùrë zakriwają mòdré niebò, srogô
zriwô sã bùrzô i padô szczerozłoti grôd. Ma chcała zbierac te skarbë, ale chłopiã rzekło:
- Dôjta pòkù, to je królewsczé!
Pòbiegłé niebò sã wëpògôdzô. Jesz ma nie doszła do zómkù, a ju słuńce pëszno swiécy. Na jasnëch
blónach gòrô sédmë cudnëch tãcz na znak, że bùrza przeminãła.
Tak ma wchòdzyma do zómkù. W szeroczim dwòrcu stojôł złoti trón, a na nim sedzôł stôri król
kaszëbsczi. Długô jegò broda jak sniég je biôłô, na głowie łiskô kòruna brilantowô. Król rzekł:
- Jô witajã waju serdecznie!
Tej òn sã głãbòk zamëslił i w kùńcu rzekł do naju:
- Biôjta nazôd i zwiastujta wszëtczim lëdzóm mòji zemie, że stôri jich król sle jima pòzdrowienié.
Jô ò nich pamiãtajã. Przed wrogama przemòżnyma jô skrił sã do wnãtrzô zemie, ale nadchôdô
czas, że jô wrócã. Wòjskò mòje tej chwilë sã dożdac ni mòże... Biôjta i bãdzëta dobri mëslë! A na
znak mich słów królewsczich wezta ten to złoti piestrzéń.
Tak ma òbadwaji padła na kòlana przed tim dobrim stôrim królã i płakała długò. W kùńcu no
chłopiã nas wëprowadzëło i tak ma przeszła nazôd.To òni pòwiôdelë i lud sã baro cesził.
