Hùczi...szumë...wichrë wëją!...
- jakbë harmat grzmòt...
kłąb sã czôrnëch chmùr zawijô,
gromù tnie je grot.
Tëc to mòrza je mùzëka!
- Spiéwô...rëczi...grô -
bez pùzona i bez smëka!...
W takt swój wałë gnô.
Ha! Te wałë jak szôlińce
w przekùńsztowny szëk,
w biôłé przestrojoné wiéńce,
walą w lądu brzég.
To sã pną jakbë w òbłoczi
sënąc chcałë, ùńc,
To sã prãżą jakbë smòczi. -
To je mòrza tuńc!
Co za cudné tãcze, łisczi -
sréber, złota rój -
to daleczi, to już blisczi?
To je mòrza strój!
Hen, dalekò, jakbë lotny
na fal chrzepce płat -
to gromadny, to samòtny
mórz tu trakt na swiat!
Z niebã zwiarti... Òkò mami:
nie przezdrzi gò wzrok!
Bãdze pò nas, jak przed nami,
jegò rëchów tok.
To przëmilô sã, to trwòżi,
wabi dzywã farb.
Òkno na swiat nóm òtwòrzi -
Mòrze to nasz skôrb!
