Kaszëba to mô cwiardi łeb,
nic nie dô wmówic sobie,
ò swòjã mòwã dbô i chléb,
nie dufô nowi próbie.
Nie lecy na nowòscë znak,
wprzód wôrtosc znac chce trwałą,
co je zaletą, co je brak,
co chlubą i co chwałą.
Le czedë sã przekònôł już,
trzimô sã całą mòcą,
nie złómie gò niżódnô z bùrz,
ni szëczi, co sã psocą.
I dzysô w Pòlsce widząc téż
tëch nowëch prądów starë,
czej pòznô, że w nich nie je łeż,
nabierze do nich wiarë.
Czej doznô, że gò cenią, òt,
jak rodôka, jak brata,
bãdze stôł wiérnie chòcbë w grzmòt
i chòc w trzãsenié swiata.
