Kwiatë jesénné mają swój klédzëk wieselny òblokłé, stoją jak do kòscoła wëstrojoné dzecë, a dadzą
sã òdzëwòwac w swòjim pstrim sztôłce. Na płoce ògroda wiszą żôłté panienczi a wika różnëch
farw, pôłen przëjemnéhò zôpôchù, czôrné krãdżi słonieczników w żôłtim wińcu cziwają a chwieją
so na swòjich wësoczich sztiwnëch strzónkach, przë rańce zagbùka sniją swòje snicé królowé
jesénné, tam przãdą bladé malwë swòjã nitkã żëwòtną. Słuńca blôsk całéhò rokù, przeszłô
piãknosc zymkòwô a latnô z nich widnieją a jasnieją. Sniéżëstô biôłosc pierszich pòzëmòwëch
pòsłańców, pùrpùra pierszich róż, czerwiéń mòdrawô besa; pôłné, nôsëconé farwë lata jaż do
fëjoletnéhò cemna swiécą w tëch dëbeltowëch gwiôzdach astrów chińsczich a z tëch nabùczałëch
kùl dżeòrdżin.
Pstré astrë zwëczôjné chcą to biôłé, mòdré, pstré, czerzwioné łëszczenié zymkù wëczarzëc, òstatną
pstrosc pòkazac a nôpëszniészé farwë z ti zmãczony zemi wëhalac. Dżeòrdżinë kwitną
przepësznie, òd nôblãkniészéhò żôłta do cemnéhò jak grzib brunéhò, òd jiskrzącéhò szôrlôchù do
głãbòczéhò ògnistéhò czerwiénia, òd sniégòwé biôłoscë do nié mnié piãknéhò pstra strokòwatéhò
kwiata na kòlibiącym strzónkù. Kwiatë jesénné kwitną tak lëcznie, że je pòznac a pòdac ni mòże, a
trëdno je ten nôpiãkniészi wëszëkac a wëcéchòwac.
(Wëjimk: W jeseni)
