Kòle piécka so na ławie
Sôdiwô mój stark.
Òb wieczórk òn wiedno z nowa
Zaczinô swój wark:
Ò zaklãti królewiónce,
Ò trzech ùkôzkach
I ò stolëmach pòwiôdô
Jaż miã zjimô strach.
Sedzã krótkò tej kòl starka ë jem taczi dbë:
„Të zaklãtą królewiónkã ë zómk wëbawië”!
ZËMÒWI WIATER
Wiatrze, wiatrze, skądka wiejesz, że jes tak zëmny?
Znobisz pòla, sniegù sejesz wkół corôz wicy?
- Przënëkôł jem dalek z nordë, gdze no wstec je mróz.
- Znądka bãdã wama zyb ë zëmã niósł.
Wiatrze, wiatrze, rzeczë le mie, co z te môsz za zwësk,
Że të niesesz biédnym lëdzóm ùcemiãgã, cësk?
- Jô latawc jem, wiôldżi psota, a sã smiejã z te,
Że jô mògã lëdzóm wnëkac zëbù do jizbë. Wiatrze, wiatrze, tej le dmùszë, wiejë so dali! Bëlny nie lãkô sã ce, chòc të bë wiôł mòcni. - Gdze jô chcã, zwrócywóm chëcze, zatopiã òkrãt I jak stebła łómiã grëbi ùzémczi drzéwiãt.
